Θεατές χωρίς αιτία.

Μια χτυπημένη χαρτοπετσέτα.
λιωμένη από τους τροχούς των αυτοκινήτων στη Βασιλής Σοφίας,
κείτεται εκεί κάτω
αιμόφυρτη,σκισμένη 
σαν εκείνα τα λευκά κορμιά 
που πέφτουν άμαχα και θύματα 
στην ίδιας τους την άβυσσο. 

Πώς θα νιώσουμε,
αν δεν φάμε τα μούτρα μας 
στην ίδια μας την άσφαλτο ; 

Και η ζωή μας,
μέσα σε κόκκινα σινεμά 
στης Πατησίων τα στενά 
τη χαραμίσαμε. 

Να μοιάζουμε σκισμένοι,
σαν τα διακεκομμένα κουτιά των ποπ-κορν.
Να θυμίζουμε θεατές,
κάποιων ανεκπλήρωτων ονείρων,
με μουσκεμένα μάτια
και κοκκινάδια στα χείλη μας. 

Κλόουν θλιμμένοι,
πρωταγωνιστές της μεγάλης οθόνης 
και 
κομπάρσοι της μικρής μας ζωής. 

Κι είναι αυτά τα βλέμματα,
τα επικριτικά,
τα άδεια,
τα σχολαστικά 
και τα τρισάθλια
των αντρών και των χαρτογιακάδων και των γερόντων,
που βιάζουν τις ψυχές μας.

Τις βιάζουν αισχρά,αργά και βασανιστικά,
δίχως όνειδος. 
Τις βιάζουν,
πριν δείξουμε 
τις αγνές μας παλάμες 
και τα γυμνά μας μπούτια.
Πριν καν δείξουμε,
την νοσταλγία των ματιών μας
για εκείνα τα άδεια δωμάτια 
που τα επιθυμούμε γεμάτα.

Μας βιάζουν,
πριν καν μας κοιτάξουν.

Κι εμείς απλά,
θεατές χωρίς αιτία.