Άνοιξα ένα παλιό τετράδιο
και το ξεφύλλισα βιαστικά.
Βρήκα κάτι τικ,
μόνα τους
σε μια λευκή σελίδα,
σκόρπια
ανάμεσα σε άλλες λευκές,
χαμένα.
Προσπάθησα να θυμηθώ.
Γιατί τόσα άσκοπα τικ
σε μια λευκή σελίδα στο κενό ;
"Μην μουτζαλώνεις έτσι άδικα ένα χαρτί."
Μου το ΄λέγε ο παππούς μου
και δεν τον άκουγα.
Από κάτω βρήκα τον αριθμό
πενήντα έξι.
Δεν μπορούσα.
Δεν μπορούσα να θυμηθώ.
Μετρούσα μήπως τα μπάνια μου στον Ράμνο
ή
μετρούσα πόσες μέρες είχα δουλέψει εκείνο το καλοκαίρι ;
Μετρούσα πόσες φορές είχα βουτήξει ριψοκίνδυνα κ' είχα ζήσει
ή
το πόσες έζησα, πεθαίνοντας, πάνω κάτω μ'ένα δίσκο ;
Ήταν τέσσερις μέρες
μακριά από την στρογγυλοποίηση
και τα τικ,
ναι, εκείνα τα άσκοπα
δεν αντιστοίχησαν ποτέ
με τον αριθμό 56.
