Παρωπίδες;

Υπάρχουν δύο διαφορετικά είδη μαύρου.
Την ώρα που κλείνω τα φώτα και η αυλαία πέφτει,ξαπλώνοντας σχεδόν νεκρή στο κρεβάτι,
η προϋπάρχουσα μαυρίλα του σκοταδιού,το υπαρκτό δηλαδή που βρίσκεται γύρω μου εκείνη την στιγμή,καθορίζει την πραγματικότητα.
Από την άλλη όμως,οι λάμψεις που έρχονται από τις χαραμάδες των ξύλινων παντζουριών,είναι οι ψευδαισθήσεις πάνω στις οποίες επιπλέουμε..
πάνω στις οποίες ζούμε,αναπνέουμε,γαμάμε και πεθαίνουμε.

Η μαυρίλα τώρα, εκείνη  που δημιουργούν τα κλειστά σου μάτια πριν καν σε πάρει ο γαμημένος ο Μορφέας,μαζί με τις άσπρες κηλίδες που σχηματίζουν νοερά κάποια σου φαντασίωση,είναι η ανύπαρκτη,απροσδιόριστη,άλογη λογική που θες να βιώσεις. Τουλάχιστον μια μερίδα από εμάς. 
Μαζί κι εγώ. 

Κι έρχομαι εγώ να παραθέσω μία υπαρκτή αντίθεση. 
Λέμε συχνά, "κλείσε τα μάτια σου να ηρεμήσεις,και σκέψου κάτι όμορφο."
Μα πώς θα ηρεμήσω γαμώ την Παναγία σας,όταν στα κλειστά μου μάτια πλανιέται ένας κόσμος άπιαστος,πέρα από κάθε λογική και φαντασία;; 
Κλείνουμε τα μάτια για να ρουφήξουμε την καταστροφική γαλήνη μας,εκείνη που θα είναι σωτήρια για εμάς.
Γιατί και σε χίλια,δυο,τρεις χιλιάδες κομματάκια να μας σκίζει θα είμαστε τουλάχιστον μέρος της άλογης λογικής μας,όπου επιθυμούμε να υπάρχουμε. 

Δεν γουστάρω ανοιχτά παράθυρα.
Κλείστε τα όλα,τα σιχάθηκα. 

Μια Κυριακή.

Αυτές τις λίγες στιγμές μαζί σου,
δεν θέλω να τις χαραμίζω 
με κατάλοιπα που μου προσφέρουν ξένα χέρια,
βρώμικα,χωρίς καμία ουσία πάνω στο σώμα μου.
Σαν το τσιγάρο,όπου κάνεις πληγές πάνω στα χέρια σου
να δεις εαν ακόμη πονάς,εαν ακόμη καίγεσαι..
Έτσι κι εγώ,
δοκιμάζω χέρια κ' σώματα 
να δω αν νιώθω ακόμα 
την φαιά ουσία 
που μου πρόσφερες 
εσυ. 
Κεντρικό Νευρικό Σύστημα : απενεργοποίηση . 

Παρακλάδι ψυχισμού.

Μαύρα δειλινά.

Τα καλοκαίρια μου άδεια πια.

Μα ποιον θα έχω εγώ να καρτερώ,επειδή εγώ η ίδια διάλεξα να λείπω τα καλοκαίρια..;;

Θυμάσαι εκείνο τον αστροφώτιστο ουρανό της Ερεσού ;

Εκείνον τον ουρανό που σε τύλιγε με την υγρασία της άμμου; 

Θυμάσαι που απλώσαμε τα όνειρα μας πάνω στην μαυρίλα του επόμενου δειλινού;

Κοίτα να δεις όμως που δεν τα άπλωσες δίπλα στα δικά μου,

μα παραπέρα...ελπίζοντας σε ένα δειλινό με χρώματα. 

Που θα βρεις ομορφότερο δειλινό από τα όνειρα σου δίπλα στα δικά μου;

Ξέρεις όμως κάτι;

Ίσως ήταν καλύτερα που δεν άραξες τα όνειρα σου δίπλα στα δικά μου..γιατί,την ώρα που θα έπαιρνες την απόφαση να φύγεις και θα με άφηνες μόνη,θα μου διάλυες τα μαύρα δειλινά μου. 

Και εμένα δεν μου αρέσουν τα δειλινά με χρώματα.

Με τρομάζουν.

Προτιμώ ο μαύρος ψυχισμός μου να ανήκει σε σκοτεινούς ήλιους και σε φεγγάρια. 

Η ψυχή που στερήθηκε,ανήκει στο χρώμα της στέρησης. 

Το πιο ζεστό χρώμα.

Απλά φοβάμαι να χάσω την ψυχή της ψυχής μου.

Φοβάμαι να ξανανιώσω.

Αλήθεια στο λέω και θέλω να με πιστέψεις. 

Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι να ξεχάσω αυτό το "μπλε" που δημιουργήθηκε μέσα μου.

Ξέρεις,άβυσσος η ψυχή κ' αν χαθεί αυτό δε θα το ξαναβρώ.

Απλά θα έρθει κάτι άλλο,πιο μεγάλο ίσως.

Αλλά δεν θέλω ρε διάολε,απλά όχι. 

Μπλε κάθε νύχτα. 

Μπλε κάθε μέρα. 

Μπλε το χιόνι που με καίει .

Μπλε ο κάθε γαμημένος ήλιος που δύει κ ανατέλλει.

Καληνύχτα. 

Το τίποτα.

Ένα τίποτα ρε μαλάκα,αυτό .
Από 'δω κι από 'κει σαν το αδέσποτο σκυλί,
τριγυρνώ ψάχνοντας το καταφύγιο που θα με ζεστάνει. 
Και να πω ότι δε το βρήκα; 
Ψέματα θα 'ναι. 
Γιατί πολλοί ήρθαν προσφέροντας αυτή την στέγη .

Μα τι γράφω; Τι λέω ; 
Αναλώνομαι σε τιποτένιες σάρκες,
με αγγίζουν μα δεν αγγίζω,
με φιλούν μα δεν φιλώ αυτό που θέλω,
μόνο ένα τίποτα. 

Στην προκειμένη περίπτωση 
το περιεχόμενο του τίποτα παίρνει σάρκα κ' οστά με κάποια τίποτα,
που απλά βρίσκονται στον δρόμο μου ως τίποτα...
να,σαν σκουπίδια ας πούμε. 

Ρε παιδί μου,απλά δεν μου προσφέρουν τίποτα,
μα εγώ συνεχίζω στα τίποτα να καταστρέφομαι .
Δίνομαι σε τιποτένιες αγκαλιές και σε τιποτένιες ηδονές .
Ηδονές που με σαπίζουν.
Σάπια γαμήσια,σάπια τσιμπούκια,σάπια αγγίγματα. 
Όλα σαθρά κ' ανιαρά . 

Πως να μην είναι,
αφού λείπεις γαμώ την παναγία μου;
Ξέρεις,
γκρίνιαζα περισσότερο 
για την τρέλα που κουβαλούσες μέσα στο κεφάλι σου. 
Γκρίνιαζα όταν σου χαμογελούσα 
κι εσύ όλο κ κάτι θα σκεφτόσουν,
επειδή σου έτρωγε τα σωθικά 
αυτή η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. 
Θύμωνα που δεν έβλεπες το χαμόγελό μου 
και δεν σε έκανε να τα ξεχάσεις όλα.
Τσαντιζόμουν που με γαμούσες 
κ σκεφτόσουν αν έκλεισες καλά το πορτμπαγκάζ. 

Δεν ήθελα να θυμώνω μαζί σου.
Ήθελα απλά 
να σου χαϊδεύω τα σγουρά μαλλιά σου 
και να κοιτάω τα πράσινα σου μάτια. 
Ξέρεις είχες εκείνα τα μάτια 
που έβγαιναν μέσα από ένα άσπρο κελί
- μετά από πολλά χρόνια σκοτεινιάς κ' ψυχοφαρμάκων - 
ε,αυτά τα μάτια της ψυχασθένειας αγάπησα κι εγώ.

Και στο είχα πει εξ αρχής,ή δυστυχισμένη χωρίς εσένα ή ευτυχισμένη μαζί σου.
Κι έφυγες. 

Ο Βασανιστής της νύχτας.

Όπως κάθε βράδυ,έβγαλα τον σκυλούκο μου βόλτα στο ερημικό δασάκι,που μόνο για έναν βιασμό είναι κατάλληλο .
Τι να κάνουμε,εγώ ηρεμώ εκεί μαζί με την ψυχή της ψυχής μου. 
Είχε το πιο όμορφο φεγγάρι απόψε,κι ας μην ήταν ολόγιομο,κι ας ήταν Φλεβουδιάρικο,κι ας μου έκανε την καρδούλα πέτρα.
Ξέρεις γιατί ; 
Που να ξέρεις βρε καημένε αν δεν έχεις πάει στον παράδεισο...
Έβλεπα το φεγγαράκι λοιπόν,και του μιλούσα..δίπλα του πετούσε ένας άσπρος γιγάντιος γλάρος απειλώντας το φεγγάρι.
Ήταν τόσο επιβλητική όμως η παρουσία του φεγγαριού στο σκότος,που δε τόλμησε ούτε καν να το κρύψει.
Κι έτσι όπως πέρασε ξυστά από τον στρογγυλό φωτεινό κύριο,δημιούργησε να, αυτήν την διάθλαση που μαθαίναμε στην τρίτη λυκείου μωρέ,στην φυσική,και το θυμούμαι διότι ήταν απο τα μόνα που με ενδιέφεραν,αφού με είχε κάνει να κατανοήσω περισσότερο το λογότυπο των Pink Floyd "με την πιο σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού".
Φύσηξα ένα κάρο καπνό απ'τα τσιγάρα μου στη μούρη του φεγγαριού μπας κ μου αγριέψει .
Δε το 'κανε όμως. 
Γιατί ξέρει . 
Ξέρει ότι αυτή την επιβλητική και ταυτόχρονα γεμάτη ελπίδες μούρη,θα την τρώω το καλοκαίρι για 1μιση,ίσως 2 μπορεί και 3 μήνες,αν όλα πάνε κατ'ευχήν. 
Του έδωσα μια τζούρα απ'το τσιγάρο μου και του ψιθύρισα.
"Τα λέμε σε 5 μήνες βασανιστή,στον Ράμνο,ραντεβού στις 3 τα μεσάνυχτα με την θάλασσα."