2.017 ανέλπιδα αντίο.

Όσες φορές δω την Κατερίνα,
κλαίω.
Όσες φορές τη διαβάζω, 

κάτι μέσα μου πεθαίνει αντί να γεννηθεί.

Πεθαίνει,

και δε γνωρίζω πως. 

Πεθαίνει, 

γιατί ξέρει ότι δεν έχει ελπίδα να ζει.

Δεν θα υπάρξει η ευκαιρία, ο χρόνος κ' ο τόπος 

για τη γέννησή του.

Σε μπουρδέλα γεννηθήκαμε 

και σε κωλόμπαρα θα πεθάνουμε.

Τετραήμερα πένθη για το τίποτα 

κ' ούτε ένα λεπτό πένθους 

για όλα εκείνα,

που πέθαναν μέσα μας εξαιτίας τους.

Ούτε ένα 24ωρο δεν αντέχαμε 

χωρίς ρολόγια.

Ούτε λίγο δε καταφέραμε, 

να γεμίσουμε τους δείκτες αυτού του μηχανισμού

με τα δάκρυα μας.

Ούτε 48 ώρες ήταν αρκετές

για να συνειδητοποιήσουμε,

το ανέλπιδο που ζούσαμε...

Είχαν πεθάνει όλα

πριν την ώρα τους.
Μαζί μ'αυτά κι εμείς κ αυτοί

κ'όλα τα σκουλήκια που συνέχιζαν να ξεμυτίζουν πάνω στη γη.

Είχαν καεί όλα.
Όλα και τίποτα.

Όλα ή τίποτα.
Ελάσσονος σημασίας πια. 

Man Ray.