Έχω το μπλε του ατσαλιού
και την ψυχρή αίσθηση
των λευκών σεντονιών στα ψυχιατρεία.
Είμαι εκείνο το αυτοκινητιστικό δυστύχημα
που θα δεις στην πρωινή εφημερίδα
μαζί με τον σκούρο καφέ σου.
Παντού συναντάς την ψυχή.
Κυρίως στα μαθηματικά,άντε και στις πεταλούδες.
Μια ζωή θα ψάχνουμε το Χ και το Ψ
αναζητώντας σε δεύτερη μοίρα
τα δύο βασικά φωνήεντα που τα ενώνουν.
Πως θα καταλάβεις τον κόσμο αν δεν βρεις το Χ και το Ψ ;;
Αδιαφορείς και δεν αντιλαμβάνεσαι.
Κινήσε μέσα σε μια πλάνη
φτιαγμένη από το γυαλί της επιφάνειας.
Δεν αντέχουν όλοι τον πόνο.
Μόνοι εκείνοι που ζουν στα σκοτεινά υπόγεια των σπιτιών τους.
χωρίς να περιμένουν κάτι να τους σώσεις.
Δεν περιμένουν δα και κανέναν,
γιατί ξέρουν πως και να νιώσουν τον πόνο τους,
ακόμα και οι λιγοστοί που δεν έχουν διαφθαρεί,
θα κάνουν πίσω...
Πέντε,δέκα,εκατό βήματα,
όσο πιο μακριά γίνεται
αφού θα είναι τρομαγμένοι
από τις κραυγές εκείνες,
που βγήκαν από τα μυαλά των ξεχασμένων των υπογείων.
Εκείνοι των υπογείων,
το περισσότερο που μπορούν να περιμένουν
είναι ίσως κάποιο ψυχοφάρμακο για την αναλγησία του μυαλού τους.
Γιατί κατά κάποιο τρόπο περιέχει
-έστω και δηλητηριασμένα-
το Χ και το Ψ.
Εκείνοι στο υπόγειο θα χαθούν.
Τα ουρλιαχτά τους όμως,
- που με ψύχος θα καλύψουν την πόλη -
και τα γραμμένα χαρτιά τους
- που με λύσσα και μανία θα φτερουγίζουν στον μολυσμένο αέρα -
θα σας θάψουν τόσο βαθιά,
ώστε να μην υπάρξετε ποτέ ξανά.
Διασκορπισμένοι στις στάχτες των γενιών μας
βαδίζουμε σε άλλους αιώνες,
σφηνωμένοι σε σωλήνες πειραματόζωων,
σε μια εποχή θανάτου.
