Δίπλα στα τρένα,έχε γεια προσφυγιά .

Ένα λεπτό σκοινί
απλώθηκε στην απέναντι όχθη,
με ελπίδες κρεμασμένες και μουχλιασμένες,
παρόμοιες με εκείνες της γειτόνισσας 
που σακατεύτηκε από τον άνδρας της.
Η υγρασία,
τα ξεπάστρεψε όλα στο πέρασμα της.

Μούχλιασαν τα όνειρα και οι ζωές τους,
πριν προλάβουν να διαβούν,
τον δύσβατο τούτο δρόμο της ελευθερίας.

Χόρεψαν μες την βροχή 
με χέρια πεσμένα 
δίπλα από τα τρένα. 
Αυτά τα τρένα φαντάσματα 
που τους υπόσχονταν δειλινά 
γεμάτα θαύματα. 

Χόρεψαν κι δύο μικρές 
σαν τα φύλλα του πλατάνου 
που χάνονταν σε ρεύματα 
και στοιχειωμένα βλέμματα.

Κι αν μας αγκάλιασαν μια και δυο φορές 
σε ΄κείνα το χρωστάμε, 
που μας φύλαξαν για το αύριο 
βροχές με ήλιους,σε γκρίζες πολιτείες
και ζωές σε δήμους με άδειες ιστορίες. 

Το κόκκινο πορτατίφ.

Ήρθε στο δωμάτιο, 

με τρεμάμενη φωνή   

και όλο το θάρρος που της δόθηκε στη ζωή

και μου ζήτησε τον λόγο 

της τόσης σκοτεινιάς.

"Άναψε κανα φως,

δεν φαίνεται τίποτα εδώ μέσα.."

Και πάτησε τον διακόπτη

του κόκκινου πορτατίφ.

Έβλεπε αρκετό σκοτάδι στα μάτια μου.

Δεν άντεχε τόσο και στον χώρο μου.

Ήρθαν οι πουτάνες,
να μας θυμίσουν τι σημαίνει 

να ζεις με ένα κόκκινο φως πάνω από το κεφάλι σου

ώστε να μην πέσεις στην δική σου κόκκινη κόλαση. 

Κι εμείς,

τις απορρίψαμε ως σκουπίδια της κοινωνίας 

που παλεύουν να μείνουν ζωντανές

σε κάποιο στενό τους δρόμου.