Συντροφιά.

Εσύ ουίσκι.
Εγώ κρασί, 
ή μαρμελάδα όπως λέει κι ένας φίλος.
Βαρέα και ανθυγιεινή συντροφιά 
και τα δύο.
Δεν βαρέθηκα να πίνω όμως.
Και έχω πιει ήδη αρκετά για την ηλικία μου.

Άλλα βαρέθηκα. 
Βαρέθηκα να μην έχω κάποιον 
να πίνω μαζί του, 
-το κρασί που με βαράει γλυκά-
μέχρι το πρωί στα Εξάρχεια
και να συζητάμε με τις ώρες,
γι'αυτά που μας ζουν. 

Δηλαδή ρε παιδί μου,
εγώ είμαι πρόθυμη,
να σου προσφέρω
-έστω και για μια νύχτα συντροφιάς-
τα κότσια μου,
εκείνα τα κότσια
που φανερώνω σε τούτο τον άθλιο κόσμο.

Εξάλλου,
δεν με πειράζει η βροχή.
Γιατί είναι σα να βρέχει 
τα χαρτιά της ψυχής μου,
που έχουν ποτιστεί 
με μπλε 
μελάνι.

Και όταν μουτζουρώνονται,
και πλημμυρίζουν 
και δημιουργούν καταρράκτες χρωμάτων,
με τα γράμματα να κρέμονται 
στις τσακισμένες γραμμές,
νομίζω πως νιώθω πάλι...να,
εκείνη την υγρασία που με καταστρέφει.

Κυριολεκτικά & μεταφορικά.

Αρκετά γι'απόψε.
Ήρθε η ώρα,
να μου χαρίσεις κι εσύ κάτι.
Ειδάλλως θα κάψω το τεφτέρι.
Φέρε μου κρασί,
και τότε,
θα είσαι ένα βήμα πιο κοντά στην ισοφάριση.

Άτιτλο.

Λείπεις.
Και η απουσία σου δημιουργεί μεγάλο πλήγμα.
Η απουσία σου,
είναι σαν εκείνο 
το κακόβουλο άλφα
της γραμματικής,που αδειάζει τις λέξεις.

Τις αφήνει κενές 
και μόνες.
Να κρέμονται 
από τα άλλα γράμματα.
Χωρίς..
χωρίς να ολοκληρώνονται. 

Άσχημο Όνειρο.

Σήμερα είδα την μάνα μου 
να πέφτει από τον τρίτο όροφο.
Να πέφτει στο κενό,
με μαύρα εσώρουχα
και τα χέρια δεμένα,
σταυρωτά,
λες και είχε θυμώσει με δ'αυτά. 

Λίγα λεπτά απουσίας 
από την μεριά μου,
αρκούσαν.
Ξεγλίστρησε σαν χέλι.
Ήμουν στο δίπλα μπαλκόνι,το μικρό.
Και την έβλεπα να τρέχει
σε αργή κίνηση. 

Γύρισε και με κοίταξε,
με ΄κείνα τα υγρά μάτια 
του σχιζοφρενή.
Βούτηξε,νομίζοντας 
πως από κάτω της ήταν η θάλασσα.
Βούτηξε,νομίζοντας
πως είναι ελεύθερη.

Να όμως,που προσκολλήθηκε στο τσιμεντένιο δάπεδο,
με τα μυαλά χυμένα και τα μαύρα εσώρουχα
να ποτίζονται με το αίμα.
Πως θα τα πλύνω τώρα εγώ,
αφού δεν είχε έρθει η ώρα ακόμα
να μου δείξεις 
πως λειτουργεί το πλυντήριο; 

Μου άφησες μόνο,
κουζινικά και άπλυτα.
Γιατί;
Γιατί με άφησες;
Αφού ήξερες πως
δεν θέλω να γίνω
νοικοκυρά...

Ανθρωπίσκε,άκου και βλέπε.

Γίναμε ανθρωπιστές μέσα από παγκόσμιες ημέρες.
Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου,
παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής εργασίας,
παγκόσμια ημέρα πέους κ' μπριζόλας.
Χέσε μας βρε ανθρωπίσκε,με την πλήξη σου.

Θα σου πω εγώ από ημέρες και νύχτες.

Χτες το πρωί,ήμουν στα Εξάρχεια,
κοντά σε μια φωτιά με κάτι ταλαίπωρους,
που τους είχε φάει η "βρωμιά" και η ίδια τους η ζωή. 
Μα,χτες,έμαθα από τον Αλέξανδρο τον Τζούνιορ 
-όπως αυτοαποκαλείται,αφού τον Μέγα τον γαμάει-
πως οι άνθρωποι που έχουν παιδεία και πολιτισμό 
"δ ι α σ κ ε δ ά ζ ο υ ν",
ενώ,σε αυτούς που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να τα 
"κ α τ α κ τ ή σ ο υ ν"
μένουν ξεβρασμένοι και ξεχασμένοι. 

Αυτά σας έμαθε η κοινωνία.
Αυτά τους δίδαξε,Αλέξανδρε.
Μα,εσύ,ξέρεις τι μου δίδαξες;
Πως την μαυρίλα που φέρνει ο ουρανός,
μπορείς να την πάρεις στην - ήδη - μαυρισμένη ψυχή σου από τα χρόνια,
και να γεμίσεις μ'αστέρια την νύχτα,
για μένα,για εκείνον..για τον οποιοδήποτε. 

Αυτός ο άνθρωπος,
δεν γνωρίζει για καμιά παγκόσμια ημέρα.
Κι όμως είναι ο πιο ανθρωπιστής απ'όλους μας,
γιατί προσφέρει χωρίς να έχει τίποτα να χάσει,
μα μόνο να κερδίσει,
λίγες ακόμα "παγκόσμιες" ημέρες.


                                                   
                                                                  Αφιερωμένο στον Αλέξανδρο τον Τζούνιορ
                                                                  της γνωστής σακατεμένης πλατείας.
                                                                  Σ'ευχαριστώ.

Τύπος αίματος : αρνητικό.

Τίποτα.
Απάθεια.
Τους βλέπω να πονούν 
και δεν με νοιάζει.
Αλήθεια τώρα,
δεν θα σηκωθώ για καμία κωλόγρια στο λεωφορείο.
Μπορεί να είμαι 19,
μα η κούραση με έχει διαλύσει.
Ούτε τα δικά μου πόδια αντέχουν
άλλα βάρη 
και βάσανα,
πλέον.

Πόσο μάλλον η ψυχή μου.. 

Κυτταρική Μεμβράνη.

Έμενα,το καταφύγιο μου "έκλεισε",
μαζί και η καρδιά μου.
Πάνε τρεις μήνες που έχω να σε δω
και υποφέρω.
Κάθε γαμημένη νύχτα 
έρχεσαι στο κεφάλι μου.
Κάποτε είχες πει,
πως αγαπάς κάθε κύτταρο μου.
Τότε,εκείνο το καλοκαίρι που έλειψα,
για τόσο πολύ,
που φοβήθηκες μήπως με χάσεις 
και δεν με ξαναδείς.
Τα κύτταρα μου όμως σου ανήκουν.
Με άφησες μόνη
και δεν απέδειξα τίποτα.

Μα,είμαι εδώ
και θα σε περιμένω με τα ραγίσματα μου ανοιχτά.
Έτσι κι αλλιώς,
δεν έχω που να πάω πια.

Ξεχασμένη Προφητεία.

Θα σας καταστρέψω.
Αλήθεια.
Αλήθεια σας το λέω. 
Και δεν είναι μια υπόσχεση,
σαν εκείνο το "θα",το ελπιδοφόρο,
-των σκατο-πολιτικών και των δημοσιο-κάφρων-
Η υπόσχεση αυτή έχει εκπληρωθεί ήδη.
Μένει μόνο η ολοκλήρωση
για το τελικό στάδιο. 

Χείμαρρος θα γίνω και θα σας σκίσω τις ψυχές.
Αλήθεια.
Αλήθεια σας το λέω. 
Θα μετανιώσετε γι'αυτά που προκαλέσατε.
Στην κοινωνία,
στα παιδιά που δεν γελούν,
στην μάνα μου,στην αδερφή μου. 
Μα θα μετανιώσετε περισσότερο
για τα όνειρα που μου πήρατε μακριά.
Και μοιάζουν άπιαστα τώρα πια.

Μα ρε μπάσταρδοι,
αυτή η εκδίκηση θα είναι αναστρέψιμη.
Αλήθεια.
Αλήθεια σας το λέω. 
Θα σας απομακρύνω.
Θα με ξεχάσετε,
και στο τέλος,
έτσι ξαφνικά,
θα εμφανιστώ σαν τυφώνας σε ξεχασμένη πολιτεία. 

Η εκδίκηση μου θα πονέσει,
περισσότερο από τον απρόσμενο θάνατο των παιδιών σας.
Αλήθεια.
Αλήθεια σας το λέω.
Γιατί ελευθερία,θα είναι για μένα,
να γίνω αυτό που φοβάστε χρόνια τώρα. 
Αυτό θα είναι ελευθερία. 

Θα σας τσακίσω.
Αλήθεια.
Αλήθεια σας το λέω. 
Εμένα τα όνειρα μου,
δεν μπαίνουν στην φορμόλη.
Δε θα επιτρέψω να τα "μολύνεται"
με τα καθαρά,άρρωστα μυαλά σας.
Σας το υποσχέθηκα.
Την δύναμη που έχω
δεν μπορεί να την συλλάβει το σαθρό μυαλό σας.

Και σας το είχα πει αυτό.
Η θλίψη έχει - πάντα - χρώμα σκούρο μπλε.
Με κυριεύει.
Κυριαρχεί κ' γίνεται θηρίο μέσα μου.

Θα σας πνίξω.
Αλήθεια.
Αλήθεια σας το λέω.
Εγώ είμαι το νόημα.
Εγώ είμαι και η θάλασσα.
Και για μένα,
δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναρχία
από την απόκτηση αυτών των ονείρων
που μου αρπάξατε μέσα απ'τη ζωή μου.
Γιατί τίποτα δεν είναι αρκετό,
να μου στερήσει την ελευθερία.

Να φοβάστε.
Αλήθεια.
Αλήθεια σας το λέω.

Για σένα.

Στηρίχτηκες σε εμάς 
γιατί ήξερες ότι θα τα καταφέρουμε.
Ότι θα αντέξουμε.
Είναι λάθος όμως να πιστεύεις 
ότι θα τα καταφέρουμε χωρίς εσένα. 

Το να κάθομαι στην κουζίνα,
χωρίς εσένα
δεν θα με βοηθήσει να βρω την λύση
στο πρόβλημα σου.
Και ψυχολόγος δεν είμαι. 

Μα δεν έκατσα να μου γαμήσει την ψυχή ο "άλλος"
για να σε χάσω. 
Δεν δέχτηκα να μου γκρεμίσει την παιδική ηλικία
για να σε δω μετά από χρόνια
-πάλι-
στην ίδια κατάσταση.

Αυτός φταίει που σκότωνε κάθε μέρα την ψυχή σου.
Κι εμείς την χτίσαμε.
Δεν είναι λύση να μας αφήσεις
έτσι, 
άδοξα....
Και τέλος η συζήτηση. 

Προειδοποίηση.

Παντού προειδοποιητικές ταμπέλες 
για τον τυχόν θάνατο μας.
"Το κάπνισμα μπορεί να σκοτώσει."
Τόσο πολύ τους νοιάζει αν θα πεθάνω ή όχι; 
Γράφω κ' τρέμουν τα χέρια μου.
Ταχυκαρδίες κ' άσθμα.
Στ' αριστερό κρατώ το τσιγάρο.
Νιώθω τα αγγεία του νευρολογικού μου συστήματος 
να σπάνε.
Τα νεύρα μου τελευταία δεν είναι καλά.
Όχι ότι το δείχνω 
ή ότι νευριάζω με τους γύρω μου.
Απλά δεν αντέχω τις φωνές.
Κανείς δεν συζητάει.
Όλοι "φωνάζουν."

Τα νεύρα μου όμως θα "διαμελιστούν",
και το μυαλό μου θα χυθεί στα πατώματα. 

Μα εγώ όμως τους προειδοποίησα...
κάποια στιγμή θα ξεσπάσω 
και δεν θα τους ξεπλύνει τίποτα. 

Η τυραννία του κενού.

Ξέσπασα σε κλάματα οργής τα ξημερώματα.
Οργή για το κενό που επέτρεψα να δημιουργηθεί εξαιτίας της ύπαρξής σου.

Η οργή του κενού.
Με τσακίζει.
Μου θρυμματίζει τα κόκαλα.
Μου αφήνει σημάδια στο λευκό μου δέρμα.
Προσφορά κενότητας για την ψυχή.
Τζάμπα πράμα.
Ξέρεις πως είναι;
Έτσι κι αλλιώς δεν με νοιάζει.
Κενό νιώθω και για σένα
και για κάθε γαμημένο καριόλη 
που μου το ενθαρρύνει [...]

Κάποτε είχα πει πως μέχρι τα 18 θα είμαι λιώμα.
Τα γεγονότα πήραν παράταση ένα χρόνο και έγινα στα 19.
Και τι με αυτό; 
Ένας αριθμός δεν αλλάζει τα δεδομένα. 
Κι ας μην έμαθα ποτέ καλά μαθηματικά .

Είμαι ανερυθρίαστη και ξετσίπωτη. 
Μπορώ εύκολα να σε κάνω να με ερωτευτείς,
μόνο κ' μόνο για να έχω ένα κάλυμμα ψευδαίσθησης 
για το κενό μου. 

Μην με πλησιάσεις. 
Θα το μετανιώσεις. 

Αδυσώπητη Ύπαρξη.

Αδίστακτη.
Χρήση άλφα στερητικού.
Γυναίκα.
Γένους ο,τι γουστάρει.
Καταιγίδα.
Φυσικό φαινόμενο,
αυτοκαταστροφή της φύσης. 
Κι αυτό θηλυκό.

Η πάλη της θα είναι αιώνια. 
Η πατριαρχία υπαρκτή. 
Μα "στ'αρχίδια" της ρε μάγκες. 
Περιμένει με το σίδερο
στο δοκάρι της πόρτας
να σας κάψει την μούρη. 
Τόση η δύναμη της,
όσα κ' τα χρόνια που της έφαγες. 


Χρόνια πολλά και αδίστακτα. 

Χρέη ενός χαμένου ονείρου.

Μου λείπεις κι ας μην σε γνώρισα ποτέ.
Κουκουλώνομαι να κοιμηθώ
και έρχονται οι σκέψεις σαν εφιάλτες 
να μου λιώσουν το μυαλό .

Έχω δίπλα μου το "τεφτέρι",
όπως ο μπακάλης,
για την καταγραφή 
των χρωστούμενων ονείρων. 
Για την αποπληρωμή ενός τιμήματος 
που ίσως να μην ξεχρεωθεί ποτέ.

Η πολιορκία.

Σκέψεις πολιορκούν το μυαλό μου όπως η φωτιά το κάρβουνο.

Μα τι δουλειά έχω εγώ με την φωτιά;

Εγώ είμαι παιδί της θάλασσας.

Στο απέραντο γαλάζιο χάθηκα κ'

ναυάγησα στον βυθό κάποιας χαμένης παραλίας,

γιατί μισώ την επιφάνεια.

Γι'αυτό μες τον χειμώνα κουβαλώ μέσα μου την βροχή,

κι ας έχει ξηρασία . 

Δώσε μου θάλασσα,ανατολές,κρασί 

και θα'μαι ευτυχισμένη

εις τους αιώνες των αιώνων.

Αμήν γαμώ την παναγία σας.  

Μπλε χειμώνας.

Το ήξερες πως το μπλε ήταν πάντοτε το αγαπημένο μου χρώμα.
Δεν ήθελα να το αγγίζεις.
Δεν ήθελα να το μάθεις.
Δεν ήθελα να με καταλαβαίνεις.
Όχι ότι ήθελα να σου κρυφτώ.
Ούτε φοβόμουν.
Το ξέρεις πως κανέναν δεν φοβάμαι.
Δεν το πείραξες ποτέ το χρώμα μου.

Εκείνον τον μπλε χειμώνα όμως
ήταν σαν να βάζεις γύρω από μπλε της ψυχής μου
- ΠΡΟΣΕΞΕ,ΓΥΡΩ ΕΙΠΑ - 
..έναν τόνο πιο σκούρο.
Έμεινε εκεί για πάντα.
Ή τουλάχιστον θα είναι για πολύ καιρό εκεί. 

Το μόνο "για πάντα" που είμαι σίγουρη,
είναι εκείνο της αιώνιας αναζήτησης,
της αναζήτησης που ψάχνει την σκιά του μπλε
που θα μου ξηλώσει κάθε ραφή της ψυχής μου απ'το δέρμα. 

Τσιγάρο να πάρω ανάσα...
Και να που ξάφνου ήρθε η άνοιξη..
να μου καταστρέψει αυτό που έχτισα. 

Κάπου ήθελα να καταλήξω.

Κανέναν φύλακα άγγελο δεν θέλω. 
Κανέναν να με προσέχει.
Έτσι μας δίδαξε η πατριαρχία,
να έχουμε δίπλα μας κάποιον να μας προστατεύει.
Ευχαριστώ,μα δεν θα πάρω.
Μπορώ και μόνη μου. 
Πάντοτε μόνη μου τα κατάφερνα καλύτερα.
Δεν θέλω μάτια κ' χέρια πάνω μου. 
Αν θες να μου δώσεις κάτι,δώσε μου την ψυχή σου. 
Εκεί θα σου δείξω πόσο σκληρή είμαι,
πόσο ανάγκη έχω την προστασία σου.
Θα την τσακίσω την ψυχούλα σου.
Θα την κάνω κομμάτια.
Μαύρα και Μπλε κομφετί.
Τα χρώμα είναι για τους αδύναμους.
Κι αν καμιά φορά βάζω κάμποσο χρώμα στον καμβά μου
μην παραξενευτείς από τα παραπάνω που είπα.
Το δέλεαρ είναι. 
Το διάβασμα της αδυναμίας.
Την δύναμη την αποτυπώνεις πιο δύσκολα.
Η Ψυχρότητα δεν βγαίνει.
Το μίσος όμως,αυτών που θίγονται θα αποτυπωθεί.
Κι ας μην βγάζουν νόημα τα παραπάνω.
Παράλογη λογική.
Έτσι,γιατί δεν γλείφω πληγές άλλων.
Σκουπίδια. 

Κάποιο είδος μιάσματος.

Σήμερα όλη μέρα μαλακίζομαι.
Ζω σε μια ουτοπία μαλακίας.
Απαισιοδοξώ για τα πάντα 
ή μάλλον φιλοδοξώ λανθασμένα.
Όμορφα ακούγονται οι λέξεις,
είναι όμως σαν τέρατα στα στόματα μας,
που θα ρουφήξουν και την τελευταία λαλιά,
για να μη ξαναμιλήσουμε. 

Σήμερα,γράφω κάτω από το φως του ήλιου,
που χτυπά στο γραφείο.
Δεν είμαι παιδί της μέρας,
μα της νύχτας μόνο,
σαν τις νυχτερίδες-
αναζητώ ψυχές σαθρές,άφθαρτες,κομματιασμένες-
αντί για "τροφές".

Διάβαζα Πλάτωνα κι έγραψα αυτό. 
Η ψυχασθένεια είναι μίασμα 
που δεν αφήνει τον άνθρωπο 
να φτάσει στο ύψιστο αγαθό, έτσι;;;

Σαν τότε.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή πως μισούσα τις Κυριακές. 

Σιχαινόμουν αυτό το τριπάκι του "δεν δουλεύουμε τις Κυριακές άρα ας πάμε να φάμε κάπου έξω,να κάνουμε μια βόλτα που έχει ωραία μέρα σήμερα"

Γιατί ρε μαλάκα; Οι άλλες μέρες δεν σου κάνουν;

Τις άλλες μέρες δεν ζεις; 

Απλά υπάρχεις σαν ένα σκουπίδι που το ξέπλυνε η βρώμα της Αθήνας; 

Παρόλα αυτά,τις μισούσα γιατί την άλλη μέρα "έπρεπε" να πάω σχολείο. 

Όμορφες αναμνήσεις από το δημοτικό-αθώες,αγνές,σαν τις τότε ψυχές μας-

Μα σιχαινόμουν που "έπρεπε" να ζήσω σαν τους "μεγάλους",να εκπληρώσω άλλη μία υποχρέωση,να κάνω το "καθήκον" μου. Το σιχαινόμουν,το σιχαίνομαι και θα συνεχίζω να το σιχαίνομαι μέχρι την μέρα που θα μπω στο ξύλινο κουτί . 

Τις Κυριακές λοιπόν,προτιμώ να κάθομαι μέσα στην σπηλιά μου-το δωμάτιό μου,όπως λέει η μάνα μου-

να ψάχνω μέχρι αηδίας όλες τις μουσικές του κόσμου 

και να ζωγραφίζω για τα όνειρα,που,ίσως ποτέ δεν εκπληρώσω.

Να,όμως, που κάποιες Κυριακές τις έχω συνδέσει με το είναι σου. 

Είναι συνδεδεμένες με το ηλιόλουστο ψάξιμο των βιβλίων που κάναμε στο Μοναστηράκι,

ξέρεις,εκεί στα παλιατζίδικα -που τα έχει φάει η σκόνη και η θλίψη- 

εκεί που σε πρωτοπήγα πρώτη φορά και ενθουσιάστηκες σαν μικρό παιδί .

Εκεί,όπου ακουμπούσες τα βιβλία με τόση τρυφερότητα και ήταν λες κ' άγγιζες την ψυχή μου.

Σ'εκείνα τα μέρη που αφήσαμε τα όνειρα μας και εκείνο το ταξίδι που ποτέ δεν έγινε.

Αυτή την Κυριακή θα την σιχαίνομαι όπως και τις άλλες...μα θα αφήσω μια ρωγμή 

ώστε να μπεις πάλι μέσα,σαν όλες τις μέρες που χωράει η καρδιά μου.