Ψυχανθή.

Γελάω εδώ και μια ώρα
σαν σχιζοφρενής,
τραγουδώντας δυνατά την φράση 
"Δεν είμαι άλλος.."
και είναι κάτι που δεν υπάρχει.

Ειρωνεία,
το πως συνδέεται το "σαν"
μα τον επινοημένο τίτλο 
του τραγουδιού μου.

Προσπαθώ να κουνηθώ,
να ξεριζώσω την κατάντια
αλλά είναι αργά.
Το σκοτάδι έχει ήδη απλωθεί.

Έχω γίνει σπλάχνο, 
με χιλιάδες ψυχές 
καλά φυλαγμένες,
απειλώντας να με βουλιάξουν 
κι εμένα στην μαυρίλα. 

Ο Καμβάς Ενός Σακατεμένου Ονείρου.

Το όνειρο,
μου είπε πως για να ξυπνήσω 
από την πραγματικότητα που ζω,
πρέπει να δραπετεύσω απ'αυτήν 
όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. 

Άκου το ηλιοβασίλεμα.
Οι αχτίδες σου μιλούν.
Κι αν δεν μπορείς να τις ακούσεις
θα στις ζωγραφίσω.
Θα σου ζωγραφίσω με μαύρο,μπλε και κόκκινο
την αθλιότητα τούτου του κόσμου 
που μας καταστρέφει 
τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα μας.

Γιατί,
με το να αγνοώ το πάθος μου,
- δεν βοηθάω ούτε εσάς,ούτε εμένα - 
μα αντίθετα,
προκαλώ 
μια σταδιακή και σίγουρη αυτοκτονία
στον εαυτό μου.

Θα γίνω η ερυθρελάτη 
που θα ριζώσει στον καμβά μου.
Τα φύλλα μου θα πέσουν στο έδαφος
και θα σας συναντήσω 
εκεί αδέρφια μου,
σε μια ριζωμένη,βαθιά στο χώμα,πολιτεία. 

Μην μου παίρνετε μακριά το όνειρό μου.
Σας παρακαλώ,μην το πυροβολείτε 
Μην...

Η Άλλη.

Η κυκλοθυμία μου
έχει φτάσει σε επικίνδυνα επίπεδα 
τα "τριγλυκερίδια" στο συκώτι μου.
Μου λέει,
πήγαινε για ύπνο 
αφού είσαι κουρασμένη,
να σηκωθείς να μπεις "σε μια σειρά."

Μα δεν μπορώ.
Τα βράδια είναι η μόνη διαφυγή.
Οι μόνες ώρες 
που μένω μόνη με τον εαυτό μου.
Αφήστε με,
στην ανησυχία του μυαλού μου.
Εγώ και ο εαυτός μου
είμαστε φίλοι της νύχτας.
Οι καλύτεροι μεθυσμένοι της.

Η μαυρίλα,
στην άκρη του τσιγάρου
ζωγραφίζει την ψυχοσύνθεσή μου.
Τελευταία μου επιθυμία,
να πεθάνω δίπλα στο εαυτό μου,
με ένα τσιγάρο 
ανεκπλήρωτων επιθυμιών 
και ένα πλήρες ωράριο αϋπνίας. 

Οι Ερημίτες.

Επιμελώς ατημέλητη η κατάσταση.
Οι πολίτες,
έχουν μπει σε μια λογική σειρά
κάνοντας κύκλους 
και κοιτάζοντας τον κώλο του άλλου,
αντί να ψαχουλεύουν 
τις ψυχές τους.

Χώνεις τα νύχια σου 
στο τσιμέντο.
Τα σπας
και τα ματώνεις.

Σκέφτεσαι,
αφού δεν μπορώ ν'ανοίξω
την κοιλιά του πολιτικού,
να ξεχυθούν έξω τ'άντερά του
ώστε να "ταϊστούν" οι φτωχοί,
ας ποτίσω με αίμα
έναν αβιοτικό παράγοντα
νομίζοντας,πως συνέβαλες κι εσύ κάπου.

Τρίβεις,τρίβεις,τρίβεις
και δεν φεύγει η βρωμιά.
Σκάβεις και ξανασκάβεις
ελπίζοντας να βρεις χρυσό στο ίδιο στου το δέρμα.
Ξύνεις και ματώνεις
από την οδύνη που σου προκαλεί η απληστία σου.
Πνίγεσαι στην δήθεν μετάνοια σου,
στηριζόμενος σ'ένα πάγκο με λεφτά.

Κι εμείς
οι λιγοστοί,
οι περιπατητές
της μαυροκόκκινης ερήμου,
βρέχουμε με τα δάκρυα της οργής μας
το στεγνό από ανθρωπιά
κωφάλαλο πλήθος,
το νυχτωμένο 
από τις τηλεοράσεις μυαλό τους,
με την ελπίδα
πως κάποια μέρα, 
η άχρηστη σωρός τους
θα γίνει ο λόφος 
που θα πατήσουμε εμείς,
οι ερημίτες 
ενός άναρχου ονείρου.

Η Αρχή Του Τέλους.

Χαροποιόν πένθος η κοινωνία μας.
Έρχεται η συντριβή.
Εισπνοή,εκπνοή 
και κάνε την ζωή τους
μια συνεχής τρομοκρατία.
Στα νιάτα μας δεν φοβόμαστε κανέναν.
Είμαστε έτοιμοι 
να τσακίσουμε τα κόκαλά τους.

Κάνει ψοφο-ανθρωπιά,
έτσι και κάτσουμε λίγο ακόμα
- χωρίς να πάρουμε τα όπλα στα χέρια μας,
για μια ένοπλη επανάσταση -
οι επόμενες γενιές,
θα βρουν τα δικά μας κόκαλα
χλευασμένα,
σπασμένα με δόσεις απελπισίας,
με σημάδια απραγματοποίητων ονείρων
να σαπίζουν σε κάποια ψυχιατρική φυλακή ιδεολογιών.

Μην αφήνεις ψυχολογικά τραύματα 
στο στομάχι σου.
Βάλε τα δάχτυλά σου
στα μάτια σου
και καθώς τυφλώνεσαι,
φώναξε : 
"ΞΕΨΥΧΑΜΕ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ." 

Ρίξε υδροχλωρικό οξύ
στο διεφθαρμένο σύστημα του μυαλού σου.
Άδειασε τα κόκαλά σου
με το ψέμα 
που σε τρέφουν,
και φώναξε : 
"ΘΑ ΣΑΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΣΟΥΜΕ" 

Μην χαθείτε,
πριν φύγετε.
Μην αφήνετε τα λάθη του πέμπτου χρόνου
να μας σκοτώνουν μέρα με την μέρα.
Ετοιμαστείτε,
να σβήσουμε κεράκια 
στην λύπη τους
έτσι,για την γιορτή του αφανισμού τους. 

Στην Βεράντα.

Τυλίγεις τα χέρια σου
γύρω από τον λαιμό μου.
Δεν με πνίγεις.
Με βυθίζεις,
σαν πέτρα στον ωκεανό σου.

Το ότι μπορώ να φιλώ ακόμη τα μούσια σου,
με τα βελούδινα χείλη μου,
-που τους τραβάω συνέχεια τα πετσάκια-
είναι απόδειξη
πως δεν πληγώνομαι από την σκληρότητα τους.

Χρειάζομαι το σώμα σου
να πιέζει το δικό μου.
Στον τοίχο,στο γρασίδι
στο κρεβάτι,
ακόμα και στον τάφο.

Έλα δίπλα μου,
να με ηρεμήσεις,
να με κάνεις πάλι 
το πιο πράο πλάσμα 
που υπάρχει.

Έλα να με λιώσεις,
με 'κείνη την πρασινάδα των ματιών σου
και να μου προκαλέσεις πάλι 
αρμονική διαταραχή,
αγάπη μου...

Ο Ηλιόλουστος.

Κοίταξε να δεις,
χάθηκα και δεν θα με βρεις.
Ζω στον κόσμο που καταστρέφει 
και καταπατά το πιο αδύναμο ον. 
Δεν θα φλυαρήσω όμως περαιτέρω 
για την κατάντια μας,
γιατί έχω κάτι όμορφο να σας διηγηθώ.

Σήμερα,καθώς πήγαινα στην πορεία
βοήθησα μία γηραιά κυρία,
να κατεβάσει την βαλίτσα της 
στον σταθμό της Βικτώριας.

Σε 5 λεπτά,θα ερχόταν το τρένο.
4 λεπτά πριν καταφθάσουν τα βαγόνια,
με πλησίασε ένας κύριος,
σκουρόχρωμος όπως θα έλεγαν οι περισσότεροι,
μαυρούλης όπως τον λέω εγώ.

8 λεπτά πριν,
είχε παρατηρήσει την πράξη μου.
Μου είπε να μην αλλάξω ποτέ,
μου είπε ότι είμαι καλό κορίτσι.
Ζύγιζε τις καταστάσεις με τα μάτια του.
Και σας τ'ορκίζομαι,
με κοιτούσε μ'εκείνα τα μάτια του πονεμένου ανθρώπου
που είχε χάσει πολλά.
Παρατηρούσε όμως τους άλλους
και αυτό τον γέμιζε. 

Στην τελική,
στ'αρχίδια μου αν με θεωρούσε καλή κοπέλα.
Αυτό που μου έδωσε
και εκείνο 
που μου χάρισε με την ψυχή των ματιών του
ίσως ν'αργήσω να το ξανανιώσω 
από κάποιον περαστικό της ζωής μου.

Το όνομα του ήταν Sunny,
σχολούσε από την πρωινή του δουλειά στα Goody's,
και αφού με αποχαιρέτησε 
σφίγγοντας μου το χέρι
- ο ίδιος μάλιστα χρησιμοποίησε το δικό του καμένο χέρι 
που πιθανώς θα το είχε κάψει σε κάποια φριτέζα - 
πήγε να πάρει το μετρό 
για την δεύτερη δουλειά του,στην Γλυφάδα.

Παρόλα αυτά,έλαμπε.
Ήμασταν συνοδοιπόροι στο τρένο,
ο καθένας χάραζε την διαδρομή του,
αμφότεροι όμως
αποκτήσαμε μια στιγμή ευτυχίας και ανθρωπιάς. 

Μια διαφορετική επανάσταση.

Έπρεπε να με βιάσεις έτσι κουκουλωμένη.
με καλυμμένα τα πάντα,
εκτός από τα μάτια μου,
μες την μέση των οδοφραγμάτων.
Ίσως σε κάποιο καμένο αυτοκίνητο 
ή σε κάποιο στενό της πόλης.

Εντάξει,
μετά θα ερχόταν η προσαγωγή
και ύστερα η σύλληψη.
Μα τις μας ένοιαζε;
Θα κάναμε έρωτα μπροστά τους,
θα δείχναμε την γύμνια μας.

Ίσως και να μας πλήρωναν κιόλας οι μπάσταρδοι,
ίσως να μας βιντεοσκοπούσαν 
και αργότερα 
να πουλούσαν την πορνογραφία 
για την αποπληρωμή των ναρκωτικών.

Δεν ήξεραν όμως,
πως ο,τι κι αν έκαναν
δεν θα μας ένοιαζε. 

Γιατί θα τους καταστρέφαμε,
θα τους τσακίζαμε 
με την φωτιά που κουβαλούσαμε,
αφήνοντας την εξουσία να λιώσει
και τα οστά της 
θα παρασύρονταν στην βρωμιά των υπονόμων τους. 

Μονόδρομος.

Κάθομαι σε ένα μπαλκονάκι της Άνω Κυψέλης,
όχι τίποτα το ιδιαίτερο,
μα αποπνιχτική δεν την λες την ατμόσφαιρα,
παρόλο που οι τσιμεντένιοι γίγαντες 
γέρνουν πάνω μου να με φάνε .

Ο δρόμος που έχω μπροστά μου
είναι νεκρός και ανηφορικός.
Σαν την ζωή μου,
έχω ανηφοριές και ανηφοριές να περάσω,
χρειάζεται όμως να βγω νικήτρια μέσα απ'αυτόν τον μονόδρομο.
Κι ας είναι μονοπάτι στενοχώριας
με μαύρες οδούς.

Παρατηρώ τους ανθρώπους
και σκέφτομαι τι μπορεί να περνούν στην ζωή τους.
Όχι ότι με νοιάζει ιδιαίτερα.
Και δεν το γράφω τούτο 
με τον τρόπο της απάθειας.
Απλά υπάρχουν κι αυτοί οι γέροι,
που ακόμα χαμογελούν,
ακόμη κι αν έζησαν κάποιον "εσωτερικό" πόλεμο.

Ενώ τα παιδιά,
με εκείνες τις φθαρμένες μπάλες
και τα γυμνά τους γόνατα,
μαραζώνουν χωρίς να φταίνε
και έχουν ακόμα μεγάλο δρόμο πίκρας
να διαβούν,

Πού θα πάει όμως,
θα έρθει η μέρα της εξιλέωσης τους,
και εκείνοι που τους πήραν μακριά την μπάλα με τα όνειρα,
την μπάλα της αγνότητας της παιδικής τους ηλικίας,
θα γευτούν την εκδίκηση από 'κείνα τα σπουργίτια.

Όπως κι εγώ,
βαδίζω στο ίδιο
στενό μονοπάτι,
κι ας ενηλικιώθηκα από το μηδέν. 

Ίσως κάποιο κίνητρο.

Να με αγαπάς,
μέχρι να λιώσει η ψυχή μου από δαύτη.
Η αγάπη είναι ανάπηρη,
γι'αυτό δεν θέλω 
να την αποκαλείς "διαφορετική".
Δεν θέλω να είναι 
μια εικόνα ελλειμματικότητας 
στις τηλεοράσεις του μυαλού σου.

Δώσε μου τα ηνία σου
και άσε τα δεσμά σου.
Δώσε μου κίνητρα 
να λιώσω κι εγώ την ψυχούλα σου.
Μην αρνήσε την αναπηρία που προκαλείται 
απ'αυτήν την λειψή κοινωνία.
Κανείς δεν θα σε σώσει,
εκτός από αυτά που μπορείς να δώσεις.

Και όχι.
Αυτό δεν είναι ένα ερωτικό "ποίημα".
Δεν είναι καν συμβουλή.
Μπορεί να γίνει όμως ένα από τα κίνητρα 
που θα σε ταρακουνήσει 
να αφεθείς για λίγο,
σαν τον σκύλο μου,
που δεν διστάζει να πηδήξει το χαλάκι του όπου κι αν βρίσκεται. 

Ερωτικός Θάνατος.

Με λες δύστροπο και παράξενο πλάσμα.
Όμορφα παράξενο όμως,
και όμορφα δύστροπο,
όσο μπορεί να είναι κάποιος δηλαδή. 
Τα σημάδια αυτά,
είναι απόρροια 
της διαταραγμένης μου παιδικής ηλικίας.
Και εσύ κατάφερες,
να μαλακώσεις,
την φθαρμένη μου ψυχή. 

Αγκάλιασες το λευκό μου μπούτι,
τυλίχτηκες γύρω του,
και σαν τον κισσό
άφησες πάνω του 
τα αιώνια σημάδια της θλίψης,
σε νεκρές αποχρώσεις. 
Με πήρες στα χέρια σου προσεκτικά,
λες και ήμουν ένα άνθος 
που θα μαραινόταν 
από λεπτό σε λεπτό. 

Τα χέρια σου,
λευκά,
και αρρωστημένα όμορφα,
τόσο,
που ξεχώριζα τις φλέβες σου
σαν έναν χάρτη,
που θα με οδηγούσε 
στα μονοπάτια σου,
στα σωθικά σου,
στο είναι σου.

Η οικειότητα 
των χεριών σου πάνω μου,
μου έσκιζε την σάρκα.
Επώδυνα...ανελέητα.
Ένιωθα,
να με περικυκλώνουν 
τ'αγκάθια σου
και αλύπητα 
να καρφώνονται στο σώμα μου,
δίχως να σε νοιάζει.

Και εγώ,
σαν λαβωμένο ζώο 
που ξεψυχά,
δεν αντέδρασα.
Παρά μόνο θέλησα,
να φαγωθώ από το αρπακτικό
και να σαπίσω στο έδαφος
με την ελπίδα να γίνω το άνθος 
που θα αγκαλιάσει
ο κισσός σου. 

Αποκέντρωση(;)

Στο φλέγμα μου,
φτύνω την αηδία μου για εσάς.
Παθογόνοι άνθρωποι 
σε σάπιους οργανισμούς. 
Δεν σας θέλω.

Τα απόβλητα,
με μαραζώνουν.
Όπως η μολυσμένη βροχή 
την τριανταφυλλιά,
που την γεμίζει τρύπες.

Δεν χρειάζομαι τοπική αναισθησία.
Μα παγκόσμια ευαισθησία.
Όχι,
όχι,από κείνη του φιλάνθρωπου 
που γλύφει και δεν πράττει. 
Και δεν είμαι εγώ σε θέση,να σου πω
ποια ένεση είναι κατάλληλη για την αρρώστια σου.
Να κάτσεις να την βρεις μόνος σου,
όπως έκατσα κι εγώ,
δίπλα στην φωτιά και κάηκα.

Η πόλη,
έχει καταντήσει,μια συνεχής κηδεία. 
Κι εγώ,
-που είμαι το μπλε και το μαύρο της μαζί,
έτσι,για να σπάει η μονοτονία-
δεν μπορώ να την περιγράψω,
ούτε καν να την σκιαγραφήσω 
στα -όμοια με εκείνη σάπια -μυαλά σας. 

Ο Αέναος.

Σήμερα σε καύλωσα μόνο με την φωνή μου.
Τόσο σου λείπω.
Μα δεν με θέλεις δίπλα σου.
Λες ότι δεν είσαι σε φάση.
Κι όλο έρχεσαι και φεύγεις. 

Σήμερα με έκανες μούσκεμα,
μέσα σε 10 δευτερόλεπτα.
Με μια φράση,
πως θες να με σκίσεις 
δίχως οίκτο και συμπόνια. 

Μα δεν ήταν ότι δεν μου άρεσε ο τρόπος.
Έτσι κι αλλιώς,οι τσακισμένοι,
εκείνοι που τσαλακώθηκαν 
απ'τον ίδιο τους τον εαυτό,
δεν ζήτησαν ποτέ τον οίκτο και την συμπόνια.
Ειδικά από ανθρώπους
-που έστω και για λίγο στο παρελθόν-
σιδέρωσαν τα τσακίσματα τους.

Εκείνο όμως που ήθελα,
ήταν να διαβάσεις,
κάθε ικμάδα του μυαλού μου
και να μείνεις,να μείνεις....
Ήθελα να ψάξεις,
κάθε σημάδι του κορμιού μου
και να το κατακτήσεις,να το κατακτήσεις...

Σκοτώσαμε όμως,
ο ένας τον άλλον.
Γι'αυτό θα είμαστε πάντα,
έως την αιωνιότητα
ο χαμένος του άλλου. 

Άρνηση.

Η ελευθερία του τραύματος 
είναι ν'απελευθερωθείς απ'αυτό.
Ουτοπικό κάποιος,
να κατακτάει την ελευθερία του.
Αλήθεια όμως,πόσο ουτοπικό;

Κρέμεσαι απ'αυτό και νομίζεις 
πως δεν μπορείς να το κάνεις.
Μα από την στιγμή
που απ'ελευθερώνεις τον εαυτό σου,
είσαι ελεύθερος.

Γιατί τσαντίζεσαι;
Γιατί θυμώνεις;
Τόσο πολύ
σε τρομάζει αυτή η ουτοπία;
Γιατί καλέ μου;

Η ζωή είναι στο πόδι
και δεν περιμένει κανέναν.
Πράξε την αρχή 
της ασύμμετρης ασυδοσίας.
Στο φαγητό,στο ποτό,
στην ελευθερία και στον έρωτα.
Και άσε τον Αρούλη να παλεύει
με το επιθυμητικόν του.
Εμείς γουστάρουμε την υπερβολή και τα όρια. 

Ένα τραύμα δεν μπορεί 
να σε κρατάει πίσω.
Ένα τραύμα δεν μπορεί
να γίνει τα ίδια σου τα δεσμά.

Αντίσταση παντού.
Αντιστάσου στου φόβους σου,στην ζωή σου,στον εαυτό σου,
και θα'ρθει η άρνηση 
να δώσει ζωή στις ιδέες σου.

Αρνούμαστε ν'αντισταθούμε 
σ'αυτά που θέλετε να μας επιβάλλετε.
Αρνούμαστε να γίνουμε
έρμαια των καιρών σας.
Θ'αντισταθούμε εκεί 
και σ'αυτά που γουστάρουμε.

Γι'αυτό ακούστε το καλά
μίζερα ανθρωπάκια.
Είμαστε εδώ,μόνο και μόνο,
για να στηρίζουμε
την άρνηση της ίδιας μας της ύπαρξης.