Νιώθω τόσο πιεσμένη,η ψυχή μου έχει σκιρτήσει...
Βουρκώνουν τα μάτια μου,δάκρυα όμως δεν φεύγουν.
Δεν φεύγουν για ταξίδια μακρινά.
Η μόνη διαδρομή που κάνουν είναι από τους καταρράκτες στα μάγουλα
έως στο πηγάδι της ψυχής.
Θέλω να πλαντάξω στο κλάμα,να βουλιάξω στα δάκρυα μου,να ξεψυχήσει η ψυχή μου.
Να νιώσω ότι πονώ πάλι,να νιώσω να κόβομαι στα δύο για τα λάθη που έκανα.
Να μπερδευτεί αυτό το υπερπόντιο σάλιο που παράγεται από τους λυγμούς με την γόπα του τσιγάρου και τα δάκρυα.
Να πασαλειφτούν οι μπογιές των ματιών μου με τις στάχτες.
Θέλω να λιώσει η φωτιά το κατράμι της ψυχής μου...

Σχιζοφρένεια,μια ψυχική πάθηση που κατά βάθος την έχουν όλοι οι "άνθρωποι",κάπου βαθιά ριζωμένη στα έγκατα των ψυχών του.

Μου αρέσει να μιλώ για την ψυχή του ανθρώπου,να την ερμηνεύω,να την εξερευνώ..αφού άλλωστε και με αυτό θέλω να ασχοληθώ.
Πόσο καταστροφική όμως -μπορεί να αποβεί η αλήθεια που θα μάθω για τις ψυχές αυτών των "άρρωστων" ανθρώπων- προς τον εαυτό μου ;
Βρίσκομαι στην εποχή που καθημερινά καταστρέφονται οι ψυχές..χάνονται τα πάντα.
Ξέρεις πόσο άσχημο είναι να καταστρέφεται μια ψυχή; 
Όχι ε? ή ναι ;
Αν ξέρεις,πες μου...
Θα βοηθήσει και την δική μου κατεστραμμένη ψυχή.
Ψάχνω παντού και δεν βρίσκω πουθενά το αναλγητικό της ψυχής.
Σε κανέναν,σε τίποτα.
Πόσο μάλλον σε ΄μένα...
Αν δεν βρω διέξοδο για την ψυχή μου πως θα "βοηθήσω" τους άλλους,και κυρίως αυτούς που αγαπώ.
Κατά βάθος,χρειάζομαι κι εγώ βοήθεια,ποιος θα μου την προσφέρει όμως;
Γιατί κι εγώ με τον εγωισμό μου διώχνω τα ΠΑΝΤΑ μακριά.
Φταίω.
Εγωισμός...άσχημο πράγμα,χάνεις τόσα.
Θα τα καταφέρω όμως,μέσα σε αυτό το χάος της ψυχής και του μυαλού μου,θα τα καταφέρω.
Το ξέρω,έτσι κάνουν οι εγωιστές...
και στο τέλος μένουν μόνοι με τις ψυχές τους,που κανείς δεν θα μπει στον κόπο,ούτε καν στην σκέψη, έστω να τις κατανοήσει,έστω να τις ακουμπήσει.
Η ψυχή μου κι εγώ.
Η ψυχή μου και οι ψυχές των άλλων...

Δύσκολες αυτές οι μέρες..δεν μου έχει απομείνει τίποτα.
Πόσο μεγάλο είναι το κενό που νιώθω;
Δεν νιώθω τίποτα..
Ανάβω ενα τσιγάρο και το μυαλό μου χάνεται.
Σε 'σένα; Σ'αυτόν; Πού στο διάολο δεν ξέρω..
Τι να πρωτοσκεφτώ..
Εσένα ή αυτόν; Τις μέρες που περνώ; Τι ; 
Δεν ξέρω...
Κουράστηκα,ψυχικά και σωματικά..κυρίως ψυχικά.
Κουβαλά μεγάλο βάρος η ψύχη μου,μεγάλη δυστυχία.
Τι θα γίνει δεν γνωρίζω και με εκνευρίζει αυτή η άγνοια του μυαλού μου.
Μόνη παρηγοριά η μουσική μου.
Αυτή θα με σώσει,αυτή θα με κάνει να φτάσω στην εξιλέωση μου.
Μήπως να σκεφτώ εκείνη ; 
Με κουράζουν οι σκέψεις αυτή την στιγμή και τα μάτια μου βαραίνουν.
Θέλω εσένα,
Θέλω αυτόν.
Θέλω την μουσική μου.
Θέλω την εξιλέωση μου.
Θέλω...

Να ζωγραφίζω για σένα,πάνω σε 'σένα.

Να γράφεις για μένα,πάνω σε 'μένα.

Για τα πάντα μας.

Για τα δικά μας πάντα,που δεν θα τα πάρει κανείς.

Θα τα κρατάμε μέσα μας και πάνω μας,

σαν τις φωτιές των ψυχών μας.

Σαν να μην υπάρχει τίποτα σημαντικότερο σε τούτο τον κόσμο,

σαν να μην μπορεί τίποτα να τα καταστρέψει.

Τα πάντα μας.

 - για αυτόν που έχει κατακτήσει το μυαλό μου.