Μουτσούνα.

Παραμυθένιο φεγγαράκι 
τούτος ο τόπος έχει 
και με αγέρα 
που τα δέντρα γέρνει.

Έχει τον ήλιο,
που αναψοκοκκινίζει γλυκά το πρόσωπο σου
και την αμμουδιά,
που σαν χρυσόσκονη κολλάει στο μέτωπο σου.

Γλυκά τα καλοκαίρια
με ροζαλένια πρόσωπα 
με καψίματα στις πλάτες 
και στα πόδια βότσαλα.

Το απέραντο της το γαλάζιο
σ'αγκαλιάζει και σε πνίγει με μανία,
στα άδυτα νερά της
θάβει κάθε της ελπίδα να μην της μοιάσεις.

Μα καίγονται τα πόδια μου
σαν πατώ στα χώματα της
και σκιρτάει η καρδιά μου
με το θρόισμα των φύλλων.

Είναι,
που ίσως φοβάται μην ξεχαστεί
από τους ανθρώπους που την γέννησαν 
και από αυτούς που την βουλιάζουν. 

Ίσως.

Κατηφορίζεις 'κείνο τον μικρό λοφίσκο
και σου χαμογέλασα
σα να σ'αγκαλιάζω 
με τα μάτια μου. 

Όπως η θάλασσα φιλά την αμμουδιά 
με ένα χαμόγελο φαρδύ,καμπυλωτό και άγαρμπο
με μόνο σκοπό,
να πονέσεις από την τόση γλύκα.

Ίσως και να σε περίμενα 
εκείνο το απόγευμα στη παραλία.
Ίσως όμως πάλι 
-πιθανότερο μου φαίνεται-
να περίμενα τον γλάρο Ιωνάθαν 
να με πάρει 
και να με χάσει μεσοπέλαγα. 

Ίσως η μόνη ελπίδα 
να ήταν εκείνο το πέταγμα
της ελευθερίας 
ή 
στην τελική,
να ήταν ο γλυκός καφές σου
που ακουμπούσαν τα χείλη σου.