Η αποσύνθεση των γαρύφαλλων
πίσω από τις σιδερένιες πόρτες,
σφαγιάζει την ψυχή σου
στην θέαση τους.
Σκύβει, λησμονεί και κλαίει,
σιωπηλά, αδημονεί και σπέρνει.
Τα κόκκινα γαρύφαλλα,
δεν μαραίνονται αφού κοπούν.
Ανασαίνουν μόλις αγγιχτούν
από δάχτυλα που ζουν.
Σιωπηλά, ανυψώνεται και γνέφει
σκύβει, ορθώνεται και τρέφει.
