Μαν(ί)α.

Μέσα από το σκίσιμο της τέντας
κοιτάζω το φεγγάρι.
Μισό κι αυτό,
λειψό,
να κρέμεται από τ'άστρα.

Κι έχει μια μανία το άτιμο
να φέρνει την κατάθλιψη,
σ'εκείνους που άφησαν 
μετέωρα τα χρόνια της ζωής τους
στο φως του.

Σήμερα το βράδυ,
θ'αντέξω για την υπόλοιπη ζωή,
γιατί εκείνη, 
κείτεται στο δίπλα δωμάτιο 
για τα χρόνια εκείνα 
που δεν άντεξε
και τα τύλιξε η μανιοκατάθλιψη.

Ανάβω το τσιγάρο απ'το κεράκι,
τραβώ δύο τζούρες
και καίγομαι στα χέρια μου,
σαν από κατάρα. 

Ξανά στην αρχή.

Γιατί μια ασυνείδητη πράξη 
να πρέπει να έχει περάσει 
από το συνειδητό ;
Και γιατί μια συνειδητή πράξη
να έχει πασαριστεί 
από το ασυνείδητο ;

Συμβάν ονείρου ήταν
όταν τεμάχισα έναν άντρα.
Δεν θυμάμαι πως τον σκότωσα.
Εκείνο που θυμόμουν χαρακτηριστικά,
ήταν το κομμένο του αυτί 
να μου μιλάει. 

Όπως και να'χει.
Τσουβάλιασα τα κομμάτια του
σε μαύρες σακούλες σκουπιδιών,
και τα πέταξα 
στον κάδο ανακύκλωσης.

Το υποσυνείδητο μου 
ανακυκλώνει τις σκέψεις μου.
Προσπαθεί,
να δημιουργήσει 
μία ατέρμονη προσπάθεια
λύτρωσης.

Είμαι εδώ,
για την καταστροφή του είναι μου.
Είμαι εκεί,
για την επαναφορά του.

Είτε συνειδητά,είτε ασυνείδητα. 

Τα γασεμιά.

Νιώθω στεγνή.
Σαν στυμμένο ρούχο νοικοκυράς,
έτοιμο να απλωθεί 
στο σύρμα
με ΄κείνα τα χρωματιστά μανταλάκια 
που της προσφέρουν χαρά.

Όσοι κούρνιασαν 
στο στρώμα του ύπνου μου
ένιωσαν την απάθεια μου.
Βαθιά ριζωμένη κι εκείνη,
σαν τα ακάρεα
που σου τρώνε το σώμα,
σταδιακά,
χωρίς να καταλαβαίνεις.

Κρέμασες,
στις κεραίες των τηλεοράσεων 
τα μυαλά σου
και άφησες τα μάτια σου
στο τσιμέντο,
προσκολλημένα στην κενότητα.

Και εγώ απλά,
φίλησα τα χέρια σου
και άνθισαν 
τα γασεμιά της ψυχής μου,
κάνοντας τις πολυκατοικίες 
να λιώνουν,
στο χάραμα της ζωής μου.

Έναν τόνο πιο βαθύ.

Εγώ είμαι το φως σου.
Εγώ είμαι κ' εκείνα τ'ανείπωτα λόγια 
που σχηματίζονται 
στην πράσινη κοιλάδα 
των ματιών σου.

Και στα μάτια μου,
ζωγραφισμένες θάλασσες
που δημιούργησες,
με τις πλημμύρες των βροχών σου
δίχως υγρασία. 

Μην σταματάς να με κρατάς
στο κέντρο των χεριών σου.
Φύλαξε με τρυφερά,
όπως εκείνον τον αστερία 
που σου χάρισα ένα απόγευμα
πάνω στο γρήγορο φευγιό σου.

Κρατιέμαι στα άδυτα του μπλε
για να μπορέσω να κολυμπήσω
σε εκείνα τα μέρη
που δεν φτάνει ο νους σου.

Οι αισθητήρες της γλώσσας μου,
ανίχνευσαν την πικρίλα.
Στάλθηκε κατευθείαν 
στο πίσω μέρος του μυαλού,
έτσι όπως προοριζόταν εξ'αρχής. 

Και εκεί,
που νόμιζα πως θα στείλει μήνυμα στον εγκέφαλο,
ώστε να κλείσω το στόμα μου
και να σε καταστρέψω σωματικά,
συνέχισα να καταπίνω
εκείνη την πικρή γεύση,
για να δυναμώσει έναν τόνο πιο βαθύ
το μπλε της θάλασσας μου. 

Η Μάσκα.

Με κυβερνούν εκείνες οι σκέψεις
που είναι εδώ πριν έρθουν.
Με βουλιάζουν εκείνα τα τέρατα του βάλτου
στην πιο λασπώδη ονειρική ψευδαίσθηση,
να μην μπορώ να κουνήσω
χέρια και πόδια
μυαλό ή αισθήματα.

Κολυμπώ μόνη,
στην δική μου κτηνωδία.
Οι φρίκες που δημιουργούνται 
πολιορκούν τα σύνορα του νου μου.
Και αυτός ο νους,
συμβιβάζεται,
με τούτη την αισχρότητα. 

Προσπαθώ να θάψω 
τα παραπονεμένα μου γαμώτο,
αφήνοντάς με παράλυτη 
από το μυαλό και πάνω.
Προσπαθώ να μην ζωγραφίζω
την τραγωδία 
στα υγρά μου μάτια. 

Αλλά να'το πάλι.
Εμφανίστηκε τούτη η σοβαρότητα
στο σφίξιμο του προσώπου μου,
στο κλείσιμο των ματιών μου,
στο μάτωμα των χειλιών μου
στο τρέμουλο των άρρωστων χεριών μου...

Και να,
που κατάντησα να μοιάζω 
με 'κείνη την κούφια μάσκα 
που είναι κρεμασμένη στο άσπρο τοίχο,
εκπροσωπώντας 
την στυγνή πραγματικότητα 
και την απύθμενη βλακεία τους. 

Εσωτερικές Σφαγές.

Εμβρυακή στάση
στη γαλάζια μπανιέρα.
Χτυπώ το κεφάλι μου
στα ροζ πλακάκια.
Ματώνει.
Προηγείται ο τραυματισμός, 
των απολήξεων των νευρικών κυττάρων. 
Έπεται το οίδημα.

Σπιτική σφαγή,έτος 2000.
Επιθυμητή - ενήλικη πλέον - σφαγή 2015.
Ενηλικιώθηκα όταν ήμουν 5 χρονών,
βλέποντας τον σουγιά
να σκίζει το μπράτσο της πολυθρόνας.
Ήταν γαμήλιο δώρο.
Δεν έκλαψα.
Δεν φοβήθηκα. 

Η υπομονή,
φουσκώνει το κεφάλι μου με αίμα. 
Όταν γίνει η έκρηξη,
θα τον έχω ήδη μαχαιρώσει 
στην καρδιά 
μα και στο μπράτσο.

Υπόσχεση.
Εγώ βουβή 
δεν θα κατέβω στην άβυσσο 
της κολάσεως,
οι σαρκικές μου σκέψεις
δεν θα μείνουν απραγματοποίητες.