Οι πεινασμένοι γλάροι.

Του εξηγούσε πως οι γλάροι του Πειραιά 
είναι πεινασμένοι, όχι μόνο από τροφή 
μα κ από αγάπη.
Χάνουν τον ύπνο τους, να ψάχνουν στα θολά νερά
ένα ξεροκόμματο να τραφούν
και φτάνουν να κάνουν συμβιβασμούς με τα πουλιά της στεριάς,
Κάτι λειψό να τους πετάξουν, να στυλωθούν έστω κ λίγο.
Ποιος;! Ο γλάρος!
Άκου να δεις καμώματα
μες στα θαλασσώματα.
Τον ρωτάει λοιπόν :

«Ακόμα δεν με αγαπάς;»
«Πρέπει να κοιμηθώ.» Αποκρίθηκε.
«Και όταν πρέπει να κοιμηθείς, δεν επιτρέπεται να μ'αγαπάς;
εγώ πεινάω, αγάπησε με!»
«Έχω σκάσει.» Να της λέει...
«Θα με αγαπήσεις μάλλον αύριο ε; Που θα 'χει τροφή για πέταμα από τα βαπόρια...
Και εντάξει, σήμερα ήταν παγκόσμια ημέρα αγάπης και δεν με αγάπησες καθόλου.
Είναι κι αυτό μια τροφή, για σκέψη, γλάρε μου!»
«Εσύ φταις.» Κατέληξε εκείνος.