Φύρδην Μίγδην.

Ο,τι κι αν γράψεις στην άμμο 
η θάλασσα θα το σβήσει.
Ήμουν εκεί κρυμμένη 
το έβλεπα κάθε φορά να συμβαίνει. 
Χαμήλωνα τα τείχη,
να την αφήνω να μπαίνει,
να με δροσίζει 
και ξαφνικά να φεύγει, 
κ' όποτε το έκρινε να μου δημιουργεί αλυκές,
προστατευόμενες περιοχές
απάνω σε απροστάτευτες πληγές. 

Στην πολυπλοκότητα του σύμπαντος, 
εγώ να με βλέπω επειδή υπάρχω 
μέσα στις χιλιάδες πιθανότητες 
μια διάστασης που δεν αντιλαμβάνομαι.
Διάσταση και τύχη 
τείχη και διάθεση.

Έτσι δεν τα 'χαμε πει; 
Ευτυχώς που δεν επηρεάσαμε τις ζωές μας με αρώματα 
και κοιμόμαστε ήσυχοι σαν μαλάκες μες στα χώματα.
Πριν το σούρουπο,
να τραβάμε δυο ψιλές
βγαίνοντας αβρόχοις ποσίν ζωντανοί
μέσα στης ανυπαρξίας μας το χτες.

Ήταν εκείνη που μου 'χε πει,
"ελπίζω σήμερα να υποφέρεις λιγότερο."