Παρακλάδι ψυχισμού.

Μαύρα δειλινά.

Τα καλοκαίρια μου άδεια πια.

Μα ποιον θα έχω εγώ να καρτερώ,επειδή εγώ η ίδια διάλεξα να λείπω τα καλοκαίρια..;;

Θυμάσαι εκείνο τον αστροφώτιστο ουρανό της Ερεσού ;

Εκείνον τον ουρανό που σε τύλιγε με την υγρασία της άμμου; 

Θυμάσαι που απλώσαμε τα όνειρα μας πάνω στην μαυρίλα του επόμενου δειλινού;

Κοίτα να δεις όμως που δεν τα άπλωσες δίπλα στα δικά μου,

μα παραπέρα...ελπίζοντας σε ένα δειλινό με χρώματα. 

Που θα βρεις ομορφότερο δειλινό από τα όνειρα σου δίπλα στα δικά μου;

Ξέρεις όμως κάτι;

Ίσως ήταν καλύτερα που δεν άραξες τα όνειρα σου δίπλα στα δικά μου..γιατί,την ώρα που θα έπαιρνες την απόφαση να φύγεις και θα με άφηνες μόνη,θα μου διάλυες τα μαύρα δειλινά μου. 

Και εμένα δεν μου αρέσουν τα δειλινά με χρώματα.

Με τρομάζουν.

Προτιμώ ο μαύρος ψυχισμός μου να ανήκει σε σκοτεινούς ήλιους και σε φεγγάρια. 

Η ψυχή που στερήθηκε,ανήκει στο χρώμα της στέρησης.