Η τυραννία του κενού.

Ξέσπασα σε κλάματα οργής τα ξημερώματα.
Οργή για το κενό που επέτρεψα να δημιουργηθεί εξαιτίας της ύπαρξής σου.

Η οργή του κενού.
Με τσακίζει.
Μου θρυμματίζει τα κόκαλα.
Μου αφήνει σημάδια στο λευκό μου δέρμα.
Προσφορά κενότητας για την ψυχή.
Τζάμπα πράμα.
Ξέρεις πως είναι;
Έτσι κι αλλιώς δεν με νοιάζει.
Κενό νιώθω και για σένα
και για κάθε γαμημένο καριόλη 
που μου το ενθαρρύνει [...]

Κάποτε είχα πει πως μέχρι τα 18 θα είμαι λιώμα.
Τα γεγονότα πήραν παράταση ένα χρόνο και έγινα στα 19.
Και τι με αυτό; 
Ένας αριθμός δεν αλλάζει τα δεδομένα. 
Κι ας μην έμαθα ποτέ καλά μαθηματικά .

Είμαι ανερυθρίαστη και ξετσίπωτη. 
Μπορώ εύκολα να σε κάνω να με ερωτευτείς,
μόνο κ' μόνο για να έχω ένα κάλυμμα ψευδαίσθησης 
για το κενό μου. 

Μην με πλησιάσεις. 
Θα το μετανιώσεις.