Συντροφιά.

Εσύ ουίσκι.
Εγώ κρασί, 
ή μαρμελάδα όπως λέει κι ένας φίλος.
Βαρέα και ανθυγιεινή συντροφιά 
και τα δύο.
Δεν βαρέθηκα να πίνω όμως.
Και έχω πιει ήδη αρκετά για την ηλικία μου.

Άλλα βαρέθηκα. 
Βαρέθηκα να μην έχω κάποιον 
να πίνω μαζί του, 
-το κρασί που με βαράει γλυκά-
μέχρι το πρωί στα Εξάρχεια
και να συζητάμε με τις ώρες,
γι'αυτά που μας ζουν. 

Δηλαδή ρε παιδί μου,
εγώ είμαι πρόθυμη,
να σου προσφέρω
-έστω και για μια νύχτα συντροφιάς-
τα κότσια μου,
εκείνα τα κότσια
που φανερώνω σε τούτο τον άθλιο κόσμο.

Εξάλλου,
δεν με πειράζει η βροχή.
Γιατί είναι σα να βρέχει 
τα χαρτιά της ψυχής μου,
που έχουν ποτιστεί 
με μπλε 
μελάνι.

Και όταν μουτζουρώνονται,
και πλημμυρίζουν 
και δημιουργούν καταρράκτες χρωμάτων,
με τα γράμματα να κρέμονται 
στις τσακισμένες γραμμές,
νομίζω πως νιώθω πάλι...να,
εκείνη την υγρασία που με καταστρέφει.

Κυριολεκτικά & μεταφορικά.

Αρκετά γι'απόψε.
Ήρθε η ώρα,
να μου χαρίσεις κι εσύ κάτι.
Ειδάλλως θα κάψω το τεφτέρι.
Φέρε μου κρασί,
και τότε,
θα είσαι ένα βήμα πιο κοντά στην ισοφάριση.