Μονόδρομος.

Κάθομαι σε ένα μπαλκονάκι της Άνω Κυψέλης,
όχι τίποτα το ιδιαίτερο,
μα αποπνιχτική δεν την λες την ατμόσφαιρα,
παρόλο που οι τσιμεντένιοι γίγαντες 
γέρνουν πάνω μου να με φάνε .

Ο δρόμος που έχω μπροστά μου
είναι νεκρός και ανηφορικός.
Σαν την ζωή μου,
έχω ανηφοριές και ανηφοριές να περάσω,
χρειάζεται όμως να βγω νικήτρια μέσα απ'αυτόν τον μονόδρομο.
Κι ας είναι μονοπάτι στενοχώριας
με μαύρες οδούς.

Παρατηρώ τους ανθρώπους
και σκέφτομαι τι μπορεί να περνούν στην ζωή τους.
Όχι ότι με νοιάζει ιδιαίτερα.
Και δεν το γράφω τούτο 
με τον τρόπο της απάθειας.
Απλά υπάρχουν κι αυτοί οι γέροι,
που ακόμα χαμογελούν,
ακόμη κι αν έζησαν κάποιον "εσωτερικό" πόλεμο.

Ενώ τα παιδιά,
με εκείνες τις φθαρμένες μπάλες
και τα γυμνά τους γόνατα,
μαραζώνουν χωρίς να φταίνε
και έχουν ακόμα μεγάλο δρόμο πίκρας
να διαβούν,

Πού θα πάει όμως,
θα έρθει η μέρα της εξιλέωσης τους,
και εκείνοι που τους πήραν μακριά την μπάλα με τα όνειρα,
την μπάλα της αγνότητας της παιδικής τους ηλικίας,
θα γευτούν την εκδίκηση από 'κείνα τα σπουργίτια.

Όπως κι εγώ,
βαδίζω στο ίδιο
στενό μονοπάτι,
κι ας ενηλικιώθηκα από το μηδέν.