Οι Ερημίτες.

Επιμελώς ατημέλητη η κατάσταση.
Οι πολίτες,
έχουν μπει σε μια λογική σειρά
κάνοντας κύκλους 
και κοιτάζοντας τον κώλο του άλλου,
αντί να ψαχουλεύουν 
τις ψυχές τους.

Χώνεις τα νύχια σου 
στο τσιμέντο.
Τα σπας
και τα ματώνεις.

Σκέφτεσαι,
αφού δεν μπορώ ν'ανοίξω
την κοιλιά του πολιτικού,
να ξεχυθούν έξω τ'άντερά του
ώστε να "ταϊστούν" οι φτωχοί,
ας ποτίσω με αίμα
έναν αβιοτικό παράγοντα
νομίζοντας,πως συνέβαλες κι εσύ κάπου.

Τρίβεις,τρίβεις,τρίβεις
και δεν φεύγει η βρωμιά.
Σκάβεις και ξανασκάβεις
ελπίζοντας να βρεις χρυσό στο ίδιο στου το δέρμα.
Ξύνεις και ματώνεις
από την οδύνη που σου προκαλεί η απληστία σου.
Πνίγεσαι στην δήθεν μετάνοια σου,
στηριζόμενος σ'ένα πάγκο με λεφτά.

Κι εμείς
οι λιγοστοί,
οι περιπατητές
της μαυροκόκκινης ερήμου,
βρέχουμε με τα δάκρυα της οργής μας
το στεγνό από ανθρωπιά
κωφάλαλο πλήθος,
το νυχτωμένο 
από τις τηλεοράσεις μυαλό τους,
με την ελπίδα
πως κάποια μέρα, 
η άχρηστη σωρός τους
θα γίνει ο λόφος 
που θα πατήσουμε εμείς,
οι ερημίτες 
ενός άναρχου ονείρου.