Ο,τι κι αν είσαι.

Εσύ είσαι η γη που πατάω 
και ο ήλιος που μισώ.
Είσαι η θάλασσα που αγαπώ
και η αλμύρα των μαλλιών μου.
Είσαι τα αποτσίγαρα μου 
και η στάχτη κάτω από το λάπτοπ.
Είσαι εκείνα τα σκονισμένα βιβλία
που δεν διάβασα ακόμη
και ο χθεσινός καφές 
που συνηθίζω να τον πίνω με την σκόνη.

Δεν είσαι αυτά,
που διαβάζω στο διαδίκτυο,
που τα βλέπω και τραβάω τα μαλλιά μου
ούτε εκείνες οι ερωτικές φωτογραφίες 
ούτε καν τα αποφθέγματα που ταυτίζεσαι.
Δεν είσαι,
ούτε οι ταινίες στην τηλεόραση 
ούτε ο φραπέ στο μπαλκόνι.

Είσαι,
δεν είσαι όμως,
εδώ υπάρχεις 
και ανθίζεις 
κάθε πρωινό στο μπαλκόνι μου.