Χωρίς συ(ε)νοχή και με α(ε)νοχή .

Άσπρα δάπεδα,
άσπροι τοίχοι, 
άσπρα και τα μάρμαρα. 

Κοιτώντας από ψηλά 
το κενό που δημιουργούν οι σκάλες
-ενωμένες και στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη-
τρομάζω. 

Άλλη μια κατασκευή 
άψυχων διαμερισμάτων.
Και κοιτώντας στο βάθος,
σκέφτομαι πως έστω και μια πινελιά αίματος  
θα έκανε όμορφη την αρρώστια . 

Πόσο εξευτελιστικό,
να βλέπεις τα μάτια σου,
να σέρνονται στο πάτωμα,
απλανή,
και να μην υπάρχει κανείς εκεί να στα σηκώσει. 

Και τα δάχτυλα μου,
να τρέχουν και να χάνονται 
στα πλήκτρα ενός πιάνου 
προσπαθώντας να βρουν
την κατάλληλη μουσική υπόκρουση για την αηδία που προκλήθηκε. 

Την ίδια στιγμή σκέφτομαι : 
πως,είναι σα να αναγκάζω την ίδια την ζωή 
να με αφήσει να ζήσω 
ενώ στην γωνία παραμονεύει ο θάνατος.

Και θα σας το παραλληλίσω αλλιώς :
Είναι δυνατόν,
να είμαι μια κωλόγρια ,
να πρέπει να τρώω μόνο λαχανικά 
και την ίδια στιγμή ν'αναγκάζω τον σκύλο μου να τρώει το ίδιο
μόνο και μόνο
για να εκδικηθώ τον πόνο και την οργή μου
πάνω σε κάποιον άλλον ;;;