Δίπλα στα τρένα,έχε γεια προσφυγιά .

Ένα λεπτό σκοινί
απλώθηκε στην απέναντι όχθη,
με ελπίδες κρεμασμένες και μουχλιασμένες,
παρόμοιες με εκείνες της γειτόνισσας 
που σακατεύτηκε από τον άνδρας της.
Η υγρασία,
τα ξεπάστρεψε όλα στο πέρασμα της.

Μούχλιασαν τα όνειρα και οι ζωές τους,
πριν προλάβουν να διαβούν,
τον δύσβατο τούτο δρόμο της ελευθερίας.

Χόρεψαν μες την βροχή 
με χέρια πεσμένα 
δίπλα από τα τρένα. 
Αυτά τα τρένα φαντάσματα 
που τους υπόσχονταν δειλινά 
γεμάτα θαύματα. 

Χόρεψαν κι δύο μικρές 
σαν τα φύλλα του πλατάνου 
που χάνονταν σε ρεύματα 
και στοιχειωμένα βλέμματα.

Κι αν μας αγκάλιασαν μια και δυο φορές 
σε ΄κείνα το χρωστάμε, 
που μας φύλαξαν για το αύριο 
βροχές με ήλιους,σε γκρίζες πολιτείες
και ζωές σε δήμους με άδειες ιστορίες.