Ο Βασανιστής της νύχτας.

Όπως κάθε βράδυ,έβγαλα τον σκυλούκο μου βόλτα στο ερημικό δασάκι,που μόνο για έναν βιασμό είναι κατάλληλο .
Τι να κάνουμε,εγώ ηρεμώ εκεί μαζί με την ψυχή της ψυχής μου. 
Είχε το πιο όμορφο φεγγάρι απόψε,κι ας μην ήταν ολόγιομο,κι ας ήταν Φλεβουδιάρικο,κι ας μου έκανε την καρδούλα πέτρα.
Ξέρεις γιατί ; 
Που να ξέρεις βρε καημένε αν δεν έχεις πάει στον παράδεισο...
Έβλεπα το φεγγαράκι λοιπόν,και του μιλούσα..δίπλα του πετούσε ένας άσπρος γιγάντιος γλάρος απειλώντας το φεγγάρι.
Ήταν τόσο επιβλητική όμως η παρουσία του φεγγαριού στο σκότος,που δε τόλμησε ούτε καν να το κρύψει.
Κι έτσι όπως πέρασε ξυστά από τον στρογγυλό φωτεινό κύριο,δημιούργησε να, αυτήν την διάθλαση που μαθαίναμε στην τρίτη λυκείου μωρέ,στην φυσική,και το θυμούμαι διότι ήταν απο τα μόνα που με ενδιέφεραν,αφού με είχε κάνει να κατανοήσω περισσότερο το λογότυπο των Pink Floyd "με την πιο σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού".
Φύσηξα ένα κάρο καπνό απ'τα τσιγάρα μου στη μούρη του φεγγαριού μπας κ μου αγριέψει .
Δε το 'κανε όμως. 
Γιατί ξέρει . 
Ξέρει ότι αυτή την επιβλητική και ταυτόχρονα γεμάτη ελπίδες μούρη,θα την τρώω το καλοκαίρι για 1μιση,ίσως 2 μπορεί και 3 μήνες,αν όλα πάνε κατ'ευχήν. 
Του έδωσα μια τζούρα απ'το τσιγάρο μου και του ψιθύρισα.
"Τα λέμε σε 5 μήνες βασανιστή,στον Ράμνο,ραντεβού στις 3 τα μεσάνυχτα με την θάλασσα."