Το τίποτα.

Ένα τίποτα ρε μαλάκα,αυτό .
Από 'δω κι από 'κει σαν το αδέσποτο σκυλί,
τριγυρνώ ψάχνοντας το καταφύγιο που θα με ζεστάνει. 
Και να πω ότι δε το βρήκα; 
Ψέματα θα 'ναι. 
Γιατί πολλοί ήρθαν προσφέροντας αυτή την στέγη .

Μα τι γράφω; Τι λέω ; 
Αναλώνομαι σε τιποτένιες σάρκες,
με αγγίζουν μα δεν αγγίζω,
με φιλούν μα δεν φιλώ αυτό που θέλω,
μόνο ένα τίποτα. 

Στην προκειμένη περίπτωση 
το περιεχόμενο του τίποτα παίρνει σάρκα κ' οστά με κάποια τίποτα,
που απλά βρίσκονται στον δρόμο μου ως τίποτα...
να,σαν σκουπίδια ας πούμε. 

Ρε παιδί μου,απλά δεν μου προσφέρουν τίποτα,
μα εγώ συνεχίζω στα τίποτα να καταστρέφομαι .
Δίνομαι σε τιποτένιες αγκαλιές και σε τιποτένιες ηδονές .
Ηδονές που με σαπίζουν.
Σάπια γαμήσια,σάπια τσιμπούκια,σάπια αγγίγματα. 
Όλα σαθρά κ' ανιαρά . 

Πως να μην είναι,
αφού λείπεις γαμώ την παναγία μου;
Ξέρεις,
γκρίνιαζα περισσότερο 
για την τρέλα που κουβαλούσες μέσα στο κεφάλι σου. 
Γκρίνιαζα όταν σου χαμογελούσα 
κι εσύ όλο κ κάτι θα σκεφτόσουν,
επειδή σου έτρωγε τα σωθικά 
αυτή η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. 
Θύμωνα που δεν έβλεπες το χαμόγελό μου 
και δεν σε έκανε να τα ξεχάσεις όλα.
Τσαντιζόμουν που με γαμούσες 
κ σκεφτόσουν αν έκλεισες καλά το πορτμπαγκάζ. 

Δεν ήθελα να θυμώνω μαζί σου.
Ήθελα απλά 
να σου χαϊδεύω τα σγουρά μαλλιά σου 
και να κοιτάω τα πράσινα σου μάτια. 
Ξέρεις είχες εκείνα τα μάτια 
που έβγαιναν μέσα από ένα άσπρο κελί
- μετά από πολλά χρόνια σκοτεινιάς κ' ψυχοφαρμάκων - 
ε,αυτά τα μάτια της ψυχασθένειας αγάπησα κι εγώ.

Και στο είχα πει εξ αρχής,ή δυστυχισμένη χωρίς εσένα ή ευτυχισμένη μαζί σου.
Κι έφυγες.