Παρωπίδες;

Υπάρχουν δύο διαφορετικά είδη μαύρου.
Την ώρα που κλείνω τα φώτα και η αυλαία πέφτει,ξαπλώνοντας σχεδόν νεκρή στο κρεβάτι,
η προϋπάρχουσα μαυρίλα του σκοταδιού,το υπαρκτό δηλαδή που βρίσκεται γύρω μου εκείνη την στιγμή,καθορίζει την πραγματικότητα.
Από την άλλη όμως,οι λάμψεις που έρχονται από τις χαραμάδες των ξύλινων παντζουριών,είναι οι ψευδαισθήσεις πάνω στις οποίες επιπλέουμε..
πάνω στις οποίες ζούμε,αναπνέουμε,γαμάμε και πεθαίνουμε.

Η μαυρίλα τώρα, εκείνη  που δημιουργούν τα κλειστά σου μάτια πριν καν σε πάρει ο γαμημένος ο Μορφέας,μαζί με τις άσπρες κηλίδες που σχηματίζουν νοερά κάποια σου φαντασίωση,είναι η ανύπαρκτη,απροσδιόριστη,άλογη λογική που θες να βιώσεις. Τουλάχιστον μια μερίδα από εμάς. 
Μαζί κι εγώ. 

Κι έρχομαι εγώ να παραθέσω μία υπαρκτή αντίθεση. 
Λέμε συχνά, "κλείσε τα μάτια σου να ηρεμήσεις,και σκέψου κάτι όμορφο."
Μα πώς θα ηρεμήσω γαμώ την Παναγία σας,όταν στα κλειστά μου μάτια πλανιέται ένας κόσμος άπιαστος,πέρα από κάθε λογική και φαντασία;; 
Κλείνουμε τα μάτια για να ρουφήξουμε την καταστροφική γαλήνη μας,εκείνη που θα είναι σωτήρια για εμάς.
Γιατί και σε χίλια,δυο,τρεις χιλιάδες κομματάκια να μας σκίζει θα είμαστε τουλάχιστον μέρος της άλογης λογικής μας,όπου επιθυμούμε να υπάρχουμε. 

Δεν γουστάρω ανοιχτά παράθυρα.
Κλείστε τα όλα,τα σιχάθηκα.