Σαν τότε.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή πως μισούσα τις Κυριακές. 

Σιχαινόμουν αυτό το τριπάκι του "δεν δουλεύουμε τις Κυριακές άρα ας πάμε να φάμε κάπου έξω,να κάνουμε μια βόλτα που έχει ωραία μέρα σήμερα"

Γιατί ρε μαλάκα; Οι άλλες μέρες δεν σου κάνουν;

Τις άλλες μέρες δεν ζεις; 

Απλά υπάρχεις σαν ένα σκουπίδι που το ξέπλυνε η βρώμα της Αθήνας; 

Παρόλα αυτά,τις μισούσα γιατί την άλλη μέρα "έπρεπε" να πάω σχολείο. 

Όμορφες αναμνήσεις από το δημοτικό-αθώες,αγνές,σαν τις τότε ψυχές μας-

Μα σιχαινόμουν που "έπρεπε" να ζήσω σαν τους "μεγάλους",να εκπληρώσω άλλη μία υποχρέωση,να κάνω το "καθήκον" μου. Το σιχαινόμουν,το σιχαίνομαι και θα συνεχίζω να το σιχαίνομαι μέχρι την μέρα που θα μπω στο ξύλινο κουτί . 

Τις Κυριακές λοιπόν,προτιμώ να κάθομαι μέσα στην σπηλιά μου-το δωμάτιό μου,όπως λέει η μάνα μου-

να ψάχνω μέχρι αηδίας όλες τις μουσικές του κόσμου 

και να ζωγραφίζω για τα όνειρα,που,ίσως ποτέ δεν εκπληρώσω.

Να,όμως, που κάποιες Κυριακές τις έχω συνδέσει με το είναι σου. 

Είναι συνδεδεμένες με το ηλιόλουστο ψάξιμο των βιβλίων που κάναμε στο Μοναστηράκι,

ξέρεις,εκεί στα παλιατζίδικα -που τα έχει φάει η σκόνη και η θλίψη- 

εκεί που σε πρωτοπήγα πρώτη φορά και ενθουσιάστηκες σαν μικρό παιδί .

Εκεί,όπου ακουμπούσες τα βιβλία με τόση τρυφερότητα και ήταν λες κ' άγγιζες την ψυχή μου.

Σ'εκείνα τα μέρη που αφήσαμε τα όνειρα μας και εκείνο το ταξίδι που ποτέ δεν έγινε.

Αυτή την Κυριακή θα την σιχαίνομαι όπως και τις άλλες...μα θα αφήσω μια ρωγμή 

ώστε να μπεις πάλι μέσα,σαν όλες τις μέρες που χωράει η καρδιά μου.