Για σένα.

Στηρίχτηκες σε εμάς 
γιατί ήξερες ότι θα τα καταφέρουμε.
Ότι θα αντέξουμε.
Είναι λάθος όμως να πιστεύεις 
ότι θα τα καταφέρουμε χωρίς εσένα. 

Το να κάθομαι στην κουζίνα,
χωρίς εσένα
δεν θα με βοηθήσει να βρω την λύση
στο πρόβλημα σου.
Και ψυχολόγος δεν είμαι. 

Μα δεν έκατσα να μου γαμήσει την ψυχή ο "άλλος"
για να σε χάσω. 
Δεν δέχτηκα να μου γκρεμίσει την παιδική ηλικία
για να σε δω μετά από χρόνια
-πάλι-
στην ίδια κατάσταση.

Αυτός φταίει που σκότωνε κάθε μέρα την ψυχή σου.
Κι εμείς την χτίσαμε.
Δεν είναι λύση να μας αφήσεις
έτσι, 
άδοξα....
Και τέλος η συζήτηση.