Ο Ηλιόλουστος.

Κοίταξε να δεις,
χάθηκα και δεν θα με βρεις.
Ζω στον κόσμο που καταστρέφει 
και καταπατά το πιο αδύναμο ον. 
Δεν θα φλυαρήσω όμως περαιτέρω 
για την κατάντια μας,
γιατί έχω κάτι όμορφο να σας διηγηθώ.

Σήμερα,καθώς πήγαινα στην πορεία
βοήθησα μία γηραιά κυρία,
να κατεβάσει την βαλίτσα της 
στον σταθμό της Βικτώριας.

Σε 5 λεπτά,θα ερχόταν το τρένο.
4 λεπτά πριν καταφθάσουν τα βαγόνια,
με πλησίασε ένας κύριος,
σκουρόχρωμος όπως θα έλεγαν οι περισσότεροι,
μαυρούλης όπως τον λέω εγώ.

8 λεπτά πριν,
είχε παρατηρήσει την πράξη μου.
Μου είπε να μην αλλάξω ποτέ,
μου είπε ότι είμαι καλό κορίτσι.
Ζύγιζε τις καταστάσεις με τα μάτια του.
Και σας τ'ορκίζομαι,
με κοιτούσε μ'εκείνα τα μάτια του πονεμένου ανθρώπου
που είχε χάσει πολλά.
Παρατηρούσε όμως τους άλλους
και αυτό τον γέμιζε. 

Στην τελική,
στ'αρχίδια μου αν με θεωρούσε καλή κοπέλα.
Αυτό που μου έδωσε
και εκείνο 
που μου χάρισε με την ψυχή των ματιών του
ίσως ν'αργήσω να το ξανανιώσω 
από κάποιον περαστικό της ζωής μου.

Το όνομα του ήταν Sunny,
σχολούσε από την πρωινή του δουλειά στα Goody's,
και αφού με αποχαιρέτησε 
σφίγγοντας μου το χέρι
- ο ίδιος μάλιστα χρησιμοποίησε το δικό του καμένο χέρι 
που πιθανώς θα το είχε κάψει σε κάποια φριτέζα - 
πήγε να πάρει το μετρό 
για την δεύτερη δουλειά του,στην Γλυφάδα.

Παρόλα αυτά,έλαμπε.
Ήμασταν συνοδοιπόροι στο τρένο,
ο καθένας χάραζε την διαδρομή του,
αμφότεροι όμως
αποκτήσαμε μια στιγμή ευτυχίας και ανθρωπιάς.