Στην Βεράντα.

Τυλίγεις τα χέρια σου
γύρω από τον λαιμό μου.
Δεν με πνίγεις.
Με βυθίζεις,
σαν πέτρα στον ωκεανό σου.

Το ότι μπορώ να φιλώ ακόμη τα μούσια σου,
με τα βελούδινα χείλη μου,
-που τους τραβάω συνέχεια τα πετσάκια-
είναι απόδειξη
πως δεν πληγώνομαι από την σκληρότητα τους.

Χρειάζομαι το σώμα σου
να πιέζει το δικό μου.
Στον τοίχο,στο γρασίδι
στο κρεβάτι,
ακόμα και στον τάφο.

Έλα δίπλα μου,
να με ηρεμήσεις,
να με κάνεις πάλι 
το πιο πράο πλάσμα 
που υπάρχει.

Έλα να με λιώσεις,
με 'κείνη την πρασινάδα των ματιών σου
και να μου προκαλέσεις πάλι 
αρμονική διαταραχή,
αγάπη μου...