Ερωτικός Θάνατος.

Με λες δύστροπο και παράξενο πλάσμα.
Όμορφα παράξενο όμως,
και όμορφα δύστροπο,
όσο μπορεί να είναι κάποιος δηλαδή. 
Τα σημάδια αυτά,
είναι απόρροια 
της διαταραγμένης μου παιδικής ηλικίας.
Και εσύ κατάφερες,
να μαλακώσεις,
την φθαρμένη μου ψυχή. 

Αγκάλιασες το λευκό μου μπούτι,
τυλίχτηκες γύρω του,
και σαν τον κισσό
άφησες πάνω του 
τα αιώνια σημάδια της θλίψης,
σε νεκρές αποχρώσεις. 
Με πήρες στα χέρια σου προσεκτικά,
λες και ήμουν ένα άνθος 
που θα μαραινόταν 
από λεπτό σε λεπτό. 

Τα χέρια σου,
λευκά,
και αρρωστημένα όμορφα,
τόσο,
που ξεχώριζα τις φλέβες σου
σαν έναν χάρτη,
που θα με οδηγούσε 
στα μονοπάτια σου,
στα σωθικά σου,
στο είναι σου.

Η οικειότητα 
των χεριών σου πάνω μου,
μου έσκιζε την σάρκα.
Επώδυνα...ανελέητα.
Ένιωθα,
να με περικυκλώνουν 
τ'αγκάθια σου
και αλύπητα 
να καρφώνονται στο σώμα μου,
δίχως να σε νοιάζει.

Και εγώ,
σαν λαβωμένο ζώο 
που ξεψυχά,
δεν αντέδρασα.
Παρά μόνο θέλησα,
να φαγωθώ από το αρπακτικό
και να σαπίσω στο έδαφος
με την ελπίδα να γίνω το άνθος 
που θα αγκαλιάσει
ο κισσός σου.