Τα γασεμιά.

Νιώθω στεγνή.
Σαν στυμμένο ρούχο νοικοκυράς,
έτοιμο να απλωθεί 
στο σύρμα
με ΄κείνα τα χρωματιστά μανταλάκια 
που της προσφέρουν χαρά.

Όσοι κούρνιασαν 
στο στρώμα του ύπνου μου
ένιωσαν την απάθεια μου.
Βαθιά ριζωμένη κι εκείνη,
σαν τα ακάρεα
που σου τρώνε το σώμα,
σταδιακά,
χωρίς να καταλαβαίνεις.

Κρέμασες,
στις κεραίες των τηλεοράσεων 
τα μυαλά σου
και άφησες τα μάτια σου
στο τσιμέντο,
προσκολλημένα στην κενότητα.

Και εγώ απλά,
φίλησα τα χέρια σου
και άνθισαν 
τα γασεμιά της ψυχής μου,
κάνοντας τις πολυκατοικίες 
να λιώνουν,
στο χάραμα της ζωής μου.