Έναν τόνο πιο βαθύ.

Εγώ είμαι το φως σου.
Εγώ είμαι κ' εκείνα τ'ανείπωτα λόγια 
που σχηματίζονται 
στην πράσινη κοιλάδα 
των ματιών σου.

Και στα μάτια μου,
ζωγραφισμένες θάλασσες
που δημιούργησες,
με τις πλημμύρες των βροχών σου
δίχως υγρασία. 

Μην σταματάς να με κρατάς
στο κέντρο των χεριών σου.
Φύλαξε με τρυφερά,
όπως εκείνον τον αστερία 
που σου χάρισα ένα απόγευμα
πάνω στο γρήγορο φευγιό σου.

Κρατιέμαι στα άδυτα του μπλε
για να μπορέσω να κολυμπήσω
σε εκείνα τα μέρη
που δεν φτάνει ο νους σου.

Οι αισθητήρες της γλώσσας μου,
ανίχνευσαν την πικρίλα.
Στάλθηκε κατευθείαν 
στο πίσω μέρος του μυαλού,
έτσι όπως προοριζόταν εξ'αρχής. 

Και εκεί,
που νόμιζα πως θα στείλει μήνυμα στον εγκέφαλο,
ώστε να κλείσω το στόμα μου
και να σε καταστρέψω σωματικά,
συνέχισα να καταπίνω
εκείνη την πικρή γεύση,
για να δυναμώσει έναν τόνο πιο βαθύ
το μπλε της θάλασσας μου.