Η Μάσκα.

Με κυβερνούν εκείνες οι σκέψεις
που είναι εδώ πριν έρθουν.
Με βουλιάζουν εκείνα τα τέρατα του βάλτου
στην πιο λασπώδη ονειρική ψευδαίσθηση,
να μην μπορώ να κουνήσω
χέρια και πόδια
μυαλό ή αισθήματα.

Κολυμπώ μόνη,
στην δική μου κτηνωδία.
Οι φρίκες που δημιουργούνται 
πολιορκούν τα σύνορα του νου μου.
Και αυτός ο νους,
συμβιβάζεται,
με τούτη την αισχρότητα. 

Προσπαθώ να θάψω 
τα παραπονεμένα μου γαμώτο,
αφήνοντάς με παράλυτη 
από το μυαλό και πάνω.
Προσπαθώ να μην ζωγραφίζω
την τραγωδία 
στα υγρά μου μάτια. 

Αλλά να'το πάλι.
Εμφανίστηκε τούτη η σοβαρότητα
στο σφίξιμο του προσώπου μου,
στο κλείσιμο των ματιών μου,
στο μάτωμα των χειλιών μου
στο τρέμουλο των άρρωστων χεριών μου...

Και να,
που κατάντησα να μοιάζω 
με 'κείνη την κούφια μάσκα 
που είναι κρεμασμένη στο άσπρο τοίχο,
εκπροσωπώντας 
την στυγνή πραγματικότητα 
και την απύθμενη βλακεία τους.