Εποχ(τ)ές.

Εκείνη η βροχή της άνοιξης,
που ποτίζει το χώμα 
και μυρίζει η καρδιά της γης.
Σε ώρες μουντές
και ανιαρές 
σαν τις ώρες 
της άχαρης ζωής μας.

Άνθισαν τα λέλουδα 
κι ετσακίστηκε η ψυχή μου
από τούτη δα
την απλότητα,
που προσφέρει η υγρασία.

Κι αυτή η μούχλα,
εκεί,
μια αιωνιότητα,
να επισκιάζει 
κάθε μου επιθυμία.
Και να φεύγει,
μαζί με το έαρ και το θέρος,
στο τέλος κάθε φθινοπώρου,
κι εγώ ανίκανη πια
άρχισα να ξεθωριάζω,
σε τούτο τον κόσμο.