Το κορίτσι που δεν αγαπούσε την χημεία.

Το κορίτσι που κοιτούσε από το παράθυρο
είχε τον κόσμο στα χέρια της
και τον χάριζε στα πόδια της.
Χρειαζόταν την βροχή 
όπως το λουλούδι την άνοιξη,
για ν'ανοιχτεί. 
Είχαν στεγνώσει τα μέσα της
και έπρεπε να τα στύψει 
με κάθε τρόπο,με κάθε θυσία.
Είτε αυτό ήταν απολογισμός χαμένων επιθυμιών,
είτε άμεση και στυγνή 
δολοφονία των σκέψεών της.
Γιατί οι σκέψεις,
είναι σαν τις χημικές ουσίες
και υπαίτιος είναι πάντοτε ο διαλύτης 
που δημιουργεί,
εκείνη την καταστρεπτική,
διαλυμένη ουσία για το μυαλό.
Χωρίς να ρωτά
την θερμοκρασία και την πίεση για να δράσει
σε τυχόν έκρηξή του.

Το κορίτσι,
που κοιτούσε από το παράθυρο της Αθήνας,
ήθελε απλά να καπνίσει,
χωρίς να της διαλυθεί το σύμπαν 
που είχε χτίσει μέσα σε λίγα λεπτά.
Μα πως μπορούσε,
να πετάξει το φλεγόμενο τσιγάρο στο νερό 
χωρίς να διαιρεθούν και να φθαρούν 
τα άτομα... ;