Ο Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ είχε δίκιο.

Έρχεσαι στο ύπνο μου,
τα γλυκά και τεμπέλικα 
απογεύματα του θέρους.
Γλιστράς ανάμεσα στα πόδια μου
όπως ο ήλιος,
που λούζει τα ξερά στάχυα 
και διαχέει την φωτεινότητα του
σε όλο το "εύρος" του φυτού.

Γεύεσαι την μπύρα σου
που έχει φτάσει στο ζενίθ της
μετά από την ύψιστη παραγωγή της.
Και δεν μου αφήνεις άλλη επιλογή
από το να ρουφήξω,
την ωριμότητα από τα χείλη σου 
και σου ρίξω μια σταγόνα παιδικότητας
και ξεπερασμένης εφηβείας
στο είναι σου.

Είναι και αυτό το άτιμο το καλοκαίρι
που εντείνει,
την ανώριμη,ασυλλόγιστη και επικίνδυνη επιθυμία μου
να εξερευνήσω,
κάθε ικμάδα του μεσήλικα εγκεφάλου σου
και να σου φιλήσω τα μάτια
-που τόσο ζηλεύω-
που είναι τόσο υγρά όσο τα δικά μου.

Κι εσύ
-ίσως δε με νοιάζει-
θα προτιμούσα 
να ενδώσεις,
μόνο για ένα βράδυ αμαρτίας
και ύστερα να μην μου ξαναμιλήσεις
από την ντροπή σου.
Να νιώσεις όμως,
εκείνη την καύλα 
που σίγουρα δεν θα "ασπαστείς"
για τα επόμενα 35 χρόνια.