Το Κρυφτό τελειώνει.

Όταν το δάκρυ κύλησε 
δεν σκέφτηκα το μέλλον μου,
μα το παρόν μου.
Τώρα τι κάνουμε;
Τώρα ποιοι είμαστε ;
Έχουμε πόλεμο
και πάντα θα έχουμε 
με την εξουσία. 

Βολεμένοι στο καναπέ
με το πεντακοσάρικο στην τσέπη.
Σας σιχαίνομαι,
μα πιο πολύ σας λυπάμαι.
Γιατί δεν έχετε τίποτα.
Και αυτό το μεγάλο σας τίποτα
είναι το πιο θλιβερό κεκτημένο 
που θα μπορούσατε να έχετε 
σε τούτο τον τόπο.

Σε θέλουν να φοβάσαι.
Σκυφτό και πονεμένο.
Χωρίς καμιά ελπίδα.
Διότι,
εγώ και εσύ και αυτός,
αποκτήσαμε τα πάντα.
Εκείνα τα πάντα,
που δεν θα τα κατανοήσουν ποτέ.
Εκείνα τα πάντα,
που δεν θα τους κάνουν ποτέ
ν'ανατριχιάσουν και να δακρύσουν.

Δεν ξέρουν.
Δεν γνωρίζουν
τι θα πει να πολεμάς
γι'αυτά που πιστεύεις.
Δεν αντιλαμβάνονται,
με τι σθένος τα υπερασπιζόμαστε.
Δεν καταλαβαίνουν σου λέω
και πίστεψε με.

Οι άνθρωποι εδώ,
ασφυκτιούν και αργοπεθαίνουν 
παίζοντας τα τύμπανά τους
που ηχούν τις μελωδίες 
της ζωής και της οργής,
σαν να υπάρχει,
μόνο το αύριο των παιδιών τους 
και το χτες των γονιών τους.

Φτου και βγαίνουμε.
Το παιχνίδι σας τελείωσε.
Αρχίστε να κρύβεστε
και να μετράτε αντίστροφα,
για την δική σας κακιά ώρα.