Οι κασέτες που χάθηκαν.

Φωνή μάνας ακούστηκε,
θέλοντας κάτι να μου πει.
Άσχημα σκέφτηκα εγώ.
Όχι όμως,όχι.
Απλά μου χάρισε συλλεκτικές κασέτες,
που τις βάζεις στο κασετόφωνο 
και ακούς το γουργούρισμα τους.
Ξέρει,
πως με τα μικρά πράγματα ευχαριστιέμαι.
Ο,τι κι αν είναι.

Ήρθε εκείνος ο κύριος
και δώρισε τις κασέτες 
στην μητέρα μου.
Σε τρεις μήνες,
πεθαίνει από καρκίνο.
Τον τρώει κι αυτόν
και του παίρνει τις αναμνήσεις
που η μουσική του έφτιαξε.

Από τα γράμματα καταλαβαίνεις τον άνθρωπο.
Ήρεμος,γαλήνιος φαινόταν
και τώρα δεν μιλιέται.
Και οι κασέτες αυτές,
με 28 χρόνια στις "πλάτες" τους,
με τραγούδια γραμμένα ακόμα και στην Αμερική,
ξέρεις,
εκείνα της ξενιτιάς και της εργατικής τάξης,
που γράφτηκαν για να μην ξεχαστούν
απ'τους δικούς τους. 

Χτυπάω τις κασέτες,
πάνω κάτω,πάνω κάτω
και κάνουν εκείνον τον περίεργο ήχο
κτουκ  κτουκ , κτουκ  κτουκ
σαν ξεχαρβαλωμένο,σκονισμένο ρολόι,
ξαναγεννώντας
τις μελωδίες που πήραν μαζί τους 
αυτοί που πέθαναν 
και θάβοντας εκείνες
που δεν βγήκαν ποτέ από τα λαρύγγια και τις χορδές.

Και εγώ νιώθω τυχερή,
που τις απέκτησα
από έναν άνθρωπο που πεθαίνει
και δεν θέλει να πεθάνουν κι αυτές μαζί του.
Και ίσως,
πάλι εγώ θα είμαι η τυχερή
που μετά από χρόνια σε κάποιο πόλεμο
θα βρεθώ στα χαλάσματα ενός σπιτιού
αναζητώντας παλιές κασέτες
και ξεγραμμένα ημερολόγια.