Στο καφενείο.

Το κορίτσι που κάθεται στο καφενείο 
προσπαθεί να καταγράψει την θλίψη της.
Μα είναι αδύνατον κύριες και κύριοι, 
είναι ακατόρθωτο να αποτυπωθεί 
με λεπτομέρεια στο χαρτί.

Στα μάτια της,
ζωγραφίζεται η κραυγή ενός τρελού,
κάτω από ένα τρεμάμενο φως ενός ψυχιατρείου.
Πόσο την τσαντίζει εκείνη η λάμπα,
που κάθε βράδυ πηγαινοέρχεται από τον έναν τοίχο στον άλλον,
ενώ το κορίτσι υποχρεώνεται,
να καταθέσει την θλίψη της ψυχής της
σε κάποιους που δεν θα την καταλάβουν ποτέ. 

Πόσο λυπάται,
για την υπερβολή,
την υπεροψία
την απανθρωπιά και την απληστία 
που έχουν κατακλύσει με σθένος τα άψυχα σώματα των γύρων της ;

Τα μάτια της,
κλαίνε στο μικρό δωμάτιο 
και δακρυσμένα ζητούν την σωτηρία,
την ησυχία και την γαλήνη που μόνο τώρα μπορεί να δει,
κάτω από τις άθλιες συνθήκες 
αυτής της ψυχο-φυλακής. 

Ίσως κάποτε,
να αποκτήσει ξανά
το θερμό χαμόγελο που έχασε υπό την επήρεια συναισθημάτων ηρωίνης.