Κάποιο είδος μιάσματος.

Σήμερα όλη μέρα μαλακίζομαι.
Ζω σε μια ουτοπία μαλακίας.
Απαισιοδοξώ για τα πάντα 
ή μάλλον φιλοδοξώ λανθασμένα.
Όμορφα ακούγονται οι λέξεις,
είναι όμως σαν τέρατα στα στόματα μας,
που θα ρουφήξουν και την τελευταία λαλιά,
για να μη ξαναμιλήσουμε. 

Σήμερα,γράφω κάτω από το φως του ήλιου,
που χτυπά στο γραφείο.
Δεν είμαι παιδί της μέρας,
μα της νύχτας μόνο,
σαν τις νυχτερίδες-
αναζητώ ψυχές σαθρές,άφθαρτες,κομματιασμένες-
αντί για "τροφές".

Διάβαζα Πλάτωνα κι έγραψα αυτό. 
Η ψυχασθένεια είναι μίασμα 
που δεν αφήνει τον άνθρωπο 
να φτάσει στο ύψιστο αγαθό, έτσι;;;