Ο Ιούνης μου.

Και κοίτα να δεις 
που τελικά ξεγελάσαμε την πραγματικότητα 
που θα μας έπαιρνε μακριά 
ο,τι πολυτιμότερο είχαμε.
Δεν ξέρω αν ήταν κάτι συγκεκριμένο...
Αυτό που χτίσαμε όμως 
και αυτό που συνεχίζει 
να ορθώνεται μπροστά μας,
σε δύσκολες για εμάς συνθήκες,
παραμένει ακλόνητο 
όπως οι ιδέες μας,
για την αλλαγή 
τούτου του κόσμου,
που μας τρώει όλα μας τα όνειρα.

Ανεβήκαμε στην ταράτσα σου 
και ο ήλιος
δεν είχε ανατείλει ακόμη.
Κι εμείς οι δύο,
απλά καπνίζαμε 
σα να μην υπάρχει αύριο,
περιμένοντας 
- αβοήθητοι κ' ολομόναχοι - 
να πεθάνουμε,
στην δίνη του τυφώνα.

Εκείνο
το χαμόγελο του έρωτα
μας έσωσε,
μας γιγάντωσε την ηδονή
που τόσο αποζητούσαμε 
πουλί μου...
Σαν θεριό που βρυχάται 
για την λύπη αυτού του κόσμου.
Η κατάκτηση,
εκείνης της στιγμής,
ήταν από τα μεγαλύτερα 
κατορθώματά μας.
Αυτό κι αν δεν μπορούν
να μας το κλέψουν.

Εμένα,
ο Ιούνης μου δεν βρέχεται,
παρά μόνο φωτίστηκε 
με την ομορφιά των ματιών σου .
Κι εσύ,
σαν μικρό παιδί 
με δυο πυγολαμπίδες στα χέρια σου
ήσουν έτοιμος,
να τις χαρίσεις 
στο κορίτσι που αγαπάς .

Μην ματώνεις τα χεράκια σου,
σε παρακαλώ 
καρδιά μου...
Καλύτερα να ποτιστεί 
με αίμα κόκκινο η ψυχή μας 
παρά να λερωθούν τα χέρια μας.
Κι εγώ,
τα Παρίσια,
του κόσμου όλου 
θα στα χαρίσω,
απλόχερα
δίχως δισταγμούς.
Έστω για να σε φιλήσω 
για στερνή φορά.

Και θέλω να 'ρχομαι 
να μου δανείζεις τα βιβλία σου,
να σου αφήνω μικρά πραγματάκια 
και να τα 'χεις να γελάς .
Και ύστερα από κάθε καλοκαίρι,
πριν το φθινόπωρο τα κατασπαράξει όλα,
θα σου τα επιστρέφω
- δήθεν για να μην στα κλέψω -
μα μόνος σκοπός μου
θα'ναι να σε δω. 

Θ'αφήσω τα προσχήματα 
και θα ζητήσω
- δίχως κανένα αντάλλαγμα - 
το χαμόγελο που μου χάρισες 
την βροχερή νύχτα του Ιούνη,
την στιγμή του έρωτά μας.
Μου λείπεις,
πριν ακόμη σε αποχωριστώ.
Είναι στην φύση μας,
από την μοίρα μας γραμμένο 
να ζούμε σαν κυνηγημένα πουλιά 
που βρίσκουν 
την σωτηρία για διαφυγή 
στο τέλος κάποιου δειλινού. 

Τούτη η προσμονή 
της επόμενης φοράς 
- που θα'ναι πάντα 
σαν την πρώτη 
και την τελευταία - 
θα μας καταστρέφει 
μέχρι το τέλος.
Χωρίς έλεος.
Δίχως οίκτο.
Πάντα σε λάθος χρόνο.

Μόνο που τώρα πια
δεν φεύγαμε 
με δάκρυα στα μάτια,
μα με την αίσθηση εκείνη
που άφησαν τα χέρια μας
στο κορμί του άλλου,
κάνοντας
την επιθυμία της ολοκλήρωσης του κύκλου 
εντονότερη από την πραγματικότητα.

Τα σημάδια,
που μου άφησες στην ψυχή,
εκείνη την νύχτα
θα είναι αιώνια χαραγμένα 
και θα τα φροντίζω,
όπως έκανα με τα σεντόνια του κρεβατιού σου.
Θα τα αφήσω,
παρθένα και ανέγγιχτα 
μέχρι,
να μην χρειαστεί 
να στα ξαναφτιάξω.
Στο υπόσχομαι .