Το κόκκινο μπαράκι.

Απεχθάνομαι κάθε μέρα που περνάει,
όταν νιώθω ότι όλο και πιο πολύ
κλείνομαι στον εαυτό μου.
Απεχθάνομαι και που πληγώνω τους άλλους
και τους φέρομαι σαν πεταμένα σκυλιά.

Κανενός το κακό δεν θέλω.
Μόνο το δικό μου,
γιατί μόνο όταν αυτο-σκοτώνομαι 
μπορώ να με καταλάβω και να περπατήσω περήφανα
ανάμεσα στους νεκρούς. 

Κάνω την ζωή μου,δεν λέω
και δεν παραπονιέμαι γι'αυτά που περνώ,
μόνο για την κενότητα που δημιουργήθηκε ξαφνικά
δίχως αιτία 
και δίχως διέξοδο.

Είκοσι χρονών,
με τα λεφτά μου και την καύλα μου να ζήσω.
Αλκοόλια,ναρκωτικά,πάρτι και γκόμενοι.
Τέτοια ζωή δεν έκαναν ούτε οι πιο αδίστακτοι γκάνγκστερς 
στα στενά της Νέας Υόρκης. 

Σε λίγο καιρό,
θα έρθει και το σπίτι
και τότε είναι που θα ασχοληθώ ολοκληρωτικά
με την μοναξιά μου και τον σκύλο μου.
Είναι όμως και κάτι που φοβάμαι.

Προς το παρόν,
θα πάω σχολή,θα βρίσω κάποιον καριόλη 
και μετά θα πάω στην δουλειά 
να σερβίρω αγοράκια και κοριτσάκια 
γεμάτα άγνοια για την ζωή.

Κλεισμένη σε ένα κόκκινο μπαρ
δεν βλέπω κανέναν.
Να,
μόνο εμένα και τον εαυτό μου 
να τα πίνουν στην ξύλινη μπάρα,
χωρίς να υπάρχει κάτι να μας σώσει.